Szpic miniaturowy (pomeranian)

Szata szpica miniaturowego może przybierać rozmaite barwy. We wzorcu dopuszczalne jest zarówno umaszczenie brązowe, białe, czarne, pomarańczowe, szare cieniowane (tzw. wilczaste), a także inne. 

Podszerstek szpica miniaturowego jest bardzo miękki, obfity i wełnisty, zaś włos okrywowy jest szorstki, gęsty i długi. 

Obfity podszerstek i długi włos zewnętrzny sprawiają, że pies ma wyjątkowo puszysty wygląd. Wokół szyi posiada równie gęstą, wyraźną kryzę.

Oczy szpica miniaturowego mają ciemną barwę.

Pomeranian jest maleńkim psem, ważącym (wedle wzorca) nie więcej niż 3 kg. Posiada kwadratową sylwetkę – długość tułowia i wysokość w kłębie powinny być takie same. Jest pełen gracji, porusza się elegancko i lekko. „Lisia” głowa szpica miniaturowego jest niewielka, ze szpiczastymi, blisko osadzonymi uszami porośniętymi gęstym włosem. Oczy są małe, migdałowate, o czujnym wyrazie. Stop dobrze zaznaczony, nie stromy. Ogon pomeraniana jest zakręcony, bardzo puszysty, noszony nad grzbietem. 

Często mówi się, że szpic miniaturowy jest tzw. psem jednego pana. Oznacza to, że szczególnie lubi spędzać czas z jedną wybraną przez siebie osobą, ale potrafi sporą dawką czułości obdarzyć wszystkich domowników.

Szpic miniaturowy, choć chętnie potowarzyszy opiekunowi na kanapie, jest tak naprawdę aktywnym maluchem, z którym można nawet ćwiczyć psie sporty! 

Pomeranian jest psem rodzinnym i bardzo towarzyskim, lubi być w centrum uwagi. Gdy zostanie jej pozbawiony, może mieć tendencje do hałasowania. Jeśli jednak od okresu szczenięcego będzie uczony podstaw posłuszeństwa, będzie potrafił zachowywać się stosunkowo spokojnie.

Szpic miniaturowy jest inteligentnym psem, co jednak nie jest równoznaczne z tym, że łatwo się go szkoli. Jeśli uzna, że zaproponowane mu aktywności nie są atrakcyjne, nie zechce brać w nich udziału. 

Czworonóg ten w żadnym wypadku nie jest dobrym łowcą. Nie ma rozwiniętego instynktu myśliwskiego.

Pomeranian nie powinien być lękliwy, natomiast zdecydowanie jest nieufny wobec obcych i zachowuje wobec nich dystans.

Szpic miniaturowy to – wbrew pozorom – pies o silnym charakterze. Cechuje się pewnym stopniem niezależności. Uwielbia jednak swojego człowieka i jest mu bardzo oddany, zatem na pewno nie zrezygnuje z jego obecności i uwagi.

Choć szpic miniaturowy należy do grupy szpiców i ras psów pierwotnych, od dawna traktowany jest jako pies rodzinny i przyzwyczajany do ciągłego kontaktu ze swoją rodziną. W związku z tym samotność mu nie służy.

Niemniej, jeżeli od początku będzie konsekwentnie i stopniowo przyzwyczajany do nieobecności swoich opiekunów, może dobrze znosić krótkie okresy samotności. 

Szpic miniaturowy przywiązuje się do swego pana, jest mu oddany i uwielbia być w centrum uwagi, jednak jego szkolenie wcale nie należy do najłatwiejszych. Aby przebiegało bez większych problemów, musi być dla psa ciekawe i atrakcyjne. W innym przypadku może on odmawiać współpracy.

Pomeranian jest hałaśliwym psem, co jest szczególnie kłopotliwe w sytuacji, gdy mieszka on w bloku i często zostaje sam – kłopot mają wówczas przede wszystkim… sąsiedzi! 

Szpic miniaturowy raczej nie przejawia skłonności do ucieczek. Choć – jak każdy pies – może na chwilę oddalić się od opiekuna, jeśli zaobserwuje coś atrakcyjnego w środowisku, które go otacza.

Wydawałoby się, że tak mały piesek nie będzie w stanie narobić wielu szkód. Niszczycielskie zapędy tego malucha mogą ujawniać się zwłaszcza w chwilach samotności, gdy będzie czuł się znudzony i sfrustrowany. 

Pomeranian nie należy do łakomczuchów, choć na pewno nie pogardzi smacznym kąskiem. Jeżeli nie jest traktowany jako typowy kanapowiec i codziennie jego potrzeby ruchowe są zaspokajane, nadwaga mu nie grozi. 

Szpic miniaturowy to zadziorny i energiczny psiak, ale na stróża się nie nadaje. Jest po prostu za mały. Niemniej może pełnić funkcję „alarmu”, bo bez wątpienia będzie głośno szczekał, gdy tylko w jego otoczeniu pojawi się ktoś obcy.

Jest to całkiem dobry kandydat na pierwszego psa dla osób, które nie mają wielkiego doświadczenia. Przyszły właściciel musi jednak zdawać sobie sprawę z tego, że pomeranian – jak każdy inny pies – wymaga odpowiedniego wychowania i szkolenia z podstaw posłuszeństwa. To, że jest niewielki i zmieści się do damskiej torebki, niczego nie zmienia!

Szpic miniaturowy – jak sama nazwa wskazuje – jest niewielki, dlatego nie potrzebuje ogromnej przestrzeni. Z powodzeniem może żyć w mieszkaniu, jeśli każdego dnia jego wszystkie potrzeby są zaspokajane.

 Problem natomiast może stanowić dość duża szczekliwość psa, która szybko może stać się przyczyną konfliktów z sąsiadami… Aby do tego nie doszło, warto nie doprowadzać do „rozszczekania” pupila i np. nauczyć go reagowania na komendę „cisza”.     

Pomeranian jest aktywnym psem. Potrzebuje codziennych spacerów, z wielkim entuzjazmem będzie też brał udział w rozmaitych sportach kynologicznych. W równej mierze ceni sobie jednak spokojny odpoczynek na kolanach ukochanego opiekuna.

W przypadku tak małego czworonoga nie powinny zaistnieć problemy w tym aspekcie. Niezależnie jednak od tego, czy pies ma podróżować w samochodzie czy innymi środkami transportu, musi być do nich przyzwyczajany już od okresu szczenięcego. Dzięki temu będzie znosił podróż spokojnie, bez lęku.

Szpic miniaturowy nie przejawia instynktu łowieckiego, dlatego może mieszkać pod jednym dachem z kotami. Oczywiście może zdarzyć się wyjątek i pies nie zechce zaakceptować kota lub odwrotnie. Wówczas należy stopniowo zapoznać ze sobą zwierzaki, by jeden drugiemu nie zrobił krzywdy.

Pomeranian może być w stosunku do innych psów nieco nieśmiały, ale nigdy bojaźliwy czy agresywny. Jeśli od okresu szczenięcego będzie wychowywał się z innym psem, na pewno ich relacje będą udane. 

Szpic miniaturowy nie jest dobrym wyborem dla rodziny z bardzo małymi dziećmi, które nie zawsze wiedzą, jak obchodzić się z czworonogiem. Jeżeli będą traktować go jak zabawkę, może bronić się, warcząc, pokazując zęby i w ostateczności gryząc.

Jeśli natomiast nieco starsze dzieci będą traktować psa z szacunkiem i zapewnią mu strefę komfortu, może okazać się doskonałym towarzyszem zabaw – zwłaszcza, że jest to czworonóg aktywny, uwielbiający figle.

Jak każdy pies, również szpic miniaturowy potrzebuje różnego rodzaju aktywności i uwagi. Jeśli tylko osoba starsza jest stosunkowo aktywna i w związku z tym będzie w stanie odpowiednio zająć się pomeranianem, może on być dobrym wyborem na towarzysza. 

W okresie linienia należy często szczotkować psa, aby pozbyć się martwego włosa, ponieważ utrata sierści jest wówczas znaczna.

Pomeranian żyje średnio 12-16 lat. 

Pomeranian, pomimo swego delikatnego wyglądu, jest psem długowiecznym i dość odpornym.

Choć pomeranian nie boi się upałów w sposób szczególny, w czasie letnim należy ograniczyć długotrwałe przebywanie na słońcu, zapewnić psu chłodny kąt i stały dostęp do świeżej wody.

Pomimo tego, że szata szpica miniaturowego jest gęsta i umiarkowany mróz nie jest mu straszny, na pewno nie powinien on długo przebywać na zewnątrz podczas silnych mrozów. 

Szpic miniaturowy nie ma tendencji do tycia, co nie znaczy, że nie da się go „utuczyć”. Jeśli natomiast dzienna dawka pożywienia będzie dostosowana do jego aktywności i trybu życia, powinien zachować prawidłową linię.

Szpic miniaturowy jest dość zdrowym i długowiecznym psem. Zdarzają się jednak problemy z uzębieniem i choroby skóry. Ponadto warto monitorować zdrowie psa pod kątem schorzeń stawów i serca.  

Szpic miniaturowy, podobnie jak inne szpice (m.in. szpic wilczy i  szpic duży), wywodzi się z Niemiec. Powszechnie występowały na obszarze Pomorza i Maklemburgii. Przodkowie rasy byli znacznie więksi i ważyli nawet do 15 kg. Hodowla pomeraniana nie rozpoczęła się jednak w Niemczech, ale w Anglii, końcem XIX wieku, dzięki królowej Wiktorii, wielkiej miłośniczce rasy.