Robaki u psa – po czym poznać, że pies ma robaki?

Najbardziej narażone na inwazję pasożytów wewnętrznych są młode psy, które nie mają jeszcze nabytej odporności, dlatego szczeniaki należy regularnie odrobaczać.

Spora część psich robaków przenosi się między innymi z mlekiem matki – u dorosłego psa mogą nie dawać żadnych objawów klinicznych. Robaki u psa są zagrożeniem nie tylko dla szczeniaków, niektóre mogą też zarażać ludzi.

Robaki u psów - najczęściej spotykane pasożyty wewnętrzne

Wyróżniamy kilka rodzajów robaków u psa. Pies może zarazić się nimi na kilka różnych sposobów. Najczęściej jednak odbywa się to drogą pokarmową, poprzez spożycie czegoś (np. na spacerze), na czym bytują larwy lub zostały złożone jaja robaków.

Płazińce, czyli robaki płaskie, to spłaszczone bezkręgowce, które mogą osiągać od kilku milimetrów aż do kilkunastu metrów. Posiadają tak zwane narządy czepne, czyli przyssawki, bruzdy i haki, które pomagają im zahaczyć się o narządy właściciela. Najczęściej atakującymi organizm psa płazińcami są przywry i tasiemce. 

Przywry

Przywry mają jednolite, stożkowate lub listkowate ciało i osiągają długość nawet 1,3 cm. Przyczepiają się w organizmie psa za pomocą przyssawek. Wywołują takie choroby jak alarioza (wywołana przez przywrę atakującą jelito cienkie, którą pies może zarazić się po zjedzeniu kijanki, żaby albo ślimaka – charakteryzuje ją brak objawów klinicznych) oraz opistorchoza atakująca przewody żółciowe i trzustkę, przenosząca się poprzez zjedzenie ryby. 

Tasiemce

Tasiemce mają segmentowane, płaskie ciało, w którym można wyróżnić główkę, szyjkę i strobilę, czyli prążki poprzeczne ciała. Niektóre dorastają nawet do 5 m długości. Tasiemce nie mają układu pokarmowego, wchłaniają pokarm z jelita całą powierzchnią ciała. Przyczepiają się do błony śluzowej jelita cienkiego, doprowadzając tym samym do jej uszkodzenia, co upośledza proces wchłaniania i trawienia pokarmu.

Niektóre rodzaje tasiemców u psa osiedlają się w innych narządach, na przykład wątrobie czy mózgu. Do zarażenia dochodzi po spożyciu dotychczasowego żywiciela lub jego narządów, w których znajdują się larwy tasiemca. Niektóre gatunki tasiemca są też groźne dla człowieka. 

Nicienie u psa (obleńce)

Obleńce to robaki u psa o wydłużonym, obłym kształcie. Zazwyczaj są nitkowate i nie wyróżniamy na ich ciele segmentów. Najpopularniejszym przykładem obleńców są nicienie. Mają kształt walcowaty, długi i cienki, mogą osiągać nawet 1m długości. Nicienie powodują u psa wiele chorób. Najczęstszą ich odmianą są glisty psie (Toxocara canis), które osiedlają się w jelicie cienkim. 

Samiec osiąga długość do 13 cm, a samica do 20 cm. Ich jaja są wydalane wraz z kałem. Co ciekawe, wydalone mogą przeżyć wiele lat, aż nie dostaną się do organizmu żywiciela ostatecznego, czyli psa albo kota. Szczeniaki mogą się nimi zarazić przez mleko matki, dlatego zaleca się ich regularnie odrobaczanie. Mogą przenosić się na ludzi, ale człowiek nie jest dla nich sprzyjającym środowiskiem.

Glista psia

Jak zostało wspomniane, glista psia to nicień. Te białe robaki u psa bytują w jelicie cienkim. Objawy inwazji glist mogą być różne. Szczególnie źle przechodzą chorobę szczenięta, u których występują brak apetytu, biegunka lub zaparcia i wymioty.

U osesków pasożyt wywołuje ponadto silne bóle brzucha, dlatego zarobaczone szczenię piszczy. Glistnica może doprowadzić do zahamowania wzrostu szczenięcia, spadku masy ciała, niedokrwistości, krzywicy, obniżenia odporności.

Zarobaczone psy są apatyczne, a ich sierść jest matowa. U szczeniąt można zauważyć wydęte brzuszki. Ponieważ glista psia przemieszcza się też drogami oddechowymi, zdarzają się takie objawy jak kaszel, duszności, wyciek z nosa. Duża liczba pasożytów może doprowadzić do niedrożności jelit, a nawet ich perforacji.

U ludzi zarażenie kocią lub psią glistą może wywołać toksokarozę.

Tęgoryjce

W jelicie cienkim psa bytować mogą także tęgoryjce. Żywią się one krwią pobieraną ze ścianek jelita. Larwy pasożyta bytują w glebie. Dostają się do organizmu psa poprzez zjedzenie, ale niekiedy również poprzez skórę. Wnikają wówczas do krwiobiegu, a następnie wędrują do oskrzeli, skąd poprzez tchawicę i krtań dostają się do gardła, a po połknięciu – do jelita.

Mało intensywna inwazja tego pasożyta przebiega bezobjawowo, ale przy inwazji nasilonej występuje silna niedokrwistość. Leczenie jest trudne ze względu na występowanie larw drzemiących, na które środki przeciwpasożytnicze nie działają.

Wiciowce

Psy częstokroć narażone są na zakażenie niewielkim pierwotniakiem z grupy wiciowców – lamblią. Wywołuje ona chorobę zwaną lambliozą lub giardiozą. Lamblia ma bardzo charakterystyczny kształt – pod mikroskopem wygląda niczym maska karnawałowa. Pies może zarazić się pasożytem m.in. pijąc wodę z kałuży czy mając kontakt z odchodami. Zarażenie lambliozą daje szereg objawów, jak m.in. biegunka, gorączka, wymioty, zmiany skórne. 

Robaki u psa - objawy

Podstawą diagnostyki zarobaczonego psa jest badanie kału. Rzadko robaki w kale psa są widoczne gołym okiem. Niemniej zarobaczony pies może dawać szereg objawów, które wskazują na zakażenie robakami:

• wymioty i biegunki z możliwą krwią,
• apatia,
• ciężki oddech,
• wychudzenie,
• wahania apetytu,
• podrażnienia dookoła odbytu.

Niestety rodzajów robaków u psa jest bardzo dużo, a inwazja wielu z nich może przebiegać całkowicie bezobjawowo, dopóki nie jest w zaawansowanym stadium. Dlatego tak ważne są okresowe badania kału i krwi. 

Przywry obecne w psim organizmie mogą prowadzić do powstawania torbieli, rozrostu nabłonka i zapalenia ścian przewodów. Nieleczona inwazja prowadzi do wychudzenia, zaburzeń gastrycznych, niedokrwistości, żółtaczki, powiększenia i niewydolności wątroby. 

Objawy tasiemczycy u psa

Objawami inwazji tasiemca u psa są objawy ze strony układu pokarmowego, takie jak biegunki czy zaparcia. Wskaźnikiem może być też wychudzenie lub zahamowanie wzrostu oraz obniżenie jakości sierści ze względu na niedostarczanie organizmowi odpowiedniej ilości składników odżywczych.

Czasem pojawiają się drgawki, a nawet ataki padaczkowe, otępienie i niepokój. Powszechnym symptomem jest świąd i zapalenie okolic odbytu, które skutkuje charakterystycznym szorowaniem tylnej części ciała o podłoże (tzw. saneczkowanie-link).

Czasem widać człony tasiemca w kale albo na sierści wokół odbytu. Bywa, że w kale pojawia się śluz. W skrajnych przypadkach tasiemiec może powodować zamknięcie światła jelita.

Objawy obecności psiej glisty

Głównym objawem zakażenia glistami psimi są objawy ze strony układu pokarmowego, ponieważ glisty żerują w jelicie cienkim. Będą to wymioty, utrata apetytu, a także biegunka i zaparcia. Inne charakterystyczne dla zakażenia glistami objawy to: kaszel, wyciek z nosa i duszności.

Pies może chudnąć, będzie apatyczny, może zapaść na anemię. Gdy glista atakuje małe zwierzęta, potrafi zahamować im wzrost.

Masz pytanie? Chcesz się podzielić doświaczeniem? Utwórz post