Pies zaczyna szczekać głównie wtedy, gdy inne formy komunikacji zawodzą lub nie są wystarczające, jak na przykład mowa ciała. Szczekanie pełni przede wszystkim funkcję alarmową i służy zwróceniu uwagi, wyrażeniu swojej radości bądź udzieleniu reprymendy.
Ważne, żeby nigdy nie karcić psa ani za szczekanie, ani za wycie czy skowyt. Kara działa tylko doraźnie i objawowo, maskując przy okazji jego główną przyczynę, powodując frustrację i narastanie problemu. Jeśli wokalizacje stają się dla nas uciążliwe, lub coś w nich powoduje nasz niepokój, należy zlokalizować ich źródło i rozpocząć z nimi pracę, najlepiej przy wsparciu psiego behawiorysty.
Dlaczego pies wyje?
Dlaczego pupil wyje? Przyczyny mogą być różne. Wycie i skowyt psa to to szczególne formy szczekania, które zazwyczaj oznaczają lęk albo długotrwałą frustrację, powstałą u psa w wyniku na przykład lęku separacyjnego.
Może to być też objaw strachu, któremu często towarzyszy popiskiwanie, skomlenie, drżenie i warczenie, a także zachowania oznaczające niepokój, takie jak krążenie w kółko czy chowanie się za właścicielem.
Skowyt pupila najczęściej oznacza ból. Dźwięk ten często pojawia się w sytuacji, gdy przypadkiem nadepniemy mu na łapkę czy ogon. Skowycząc komunikuje, że coś mu dolega.
Psi skowyt jest jednym z pierwszych dźwięków, jakie zaczynają wydawać z siebie szczeniaki i pełni ono funkcję przywołującą matkę do siebie, pozwala jej też zlokalizować, gdzie znajdują się szczeniaki. Wycie kojarzy się z wilkami - ich młode skomlą, gdy czują potrzebę pielęgnacji, wylizania futra przez matkę.
Pies wyje bez powodu: samotność, nuda, a może ból lub choroba?
Częste wycie psa, powtarzające się w określonych sytuacjach (na przykład przy skoku) albo przedłużający się bez wyraźnej przyczyny zewnętrznej, jest wskazaniem do tego, aby zasięgnąć porady lekarza weterynarii.
Ważna jest przede wszystkim obserwacja otoczenia i okoliczności towarzyszących skowytowi. Przyczyny wycia psa są rozległe, ale często stanowią informację o jakimś zagrożeniu, bądź problemie Twojego pupila.
Psi skowyt, czyli zachowanie zapisane w genach
Wycie psa jest prawdopodobnie pozostałością po zachowaniu przodków. Udomowione czworonogi nie potrzebują tej formy komunikacji, co nie oznacza, że tak po prostu się jej pozbyły. Wycie oznaczało tęsknotę za towarzystwem i pojawiało się w momentach samotności, dodatkowo było sygnałem ostrzegawczym, sygnalizującym, że na terytorium pojawił się intruz, a także oznaczało poczucie wspólnotowości.
Stąd też pozostał u niektórych psiaków pewien atawizm, który sprawia, że gdy słyszą wycie innych czworonogów – też zaczynają wyć. Można zaobserwować tego typu zachowania na wsiach, gdzie psy często trzymane są na łańcuchach i gdy jeden z nich zaczyna wyć, inne się dołączają.
Spowodowane jest to wspomnianym poczuciem wspólnotowości, a także frustracją powstałą w wyniku trzymania zwierzęcia na łańcuchu i braku zapewnienia podstawowych potrzeb, takich jak ruch, zabawa czy kontakty społeczne.
Pies wyje - przesądy
W wierzeniach ludowych istnieje przesąd, że wycie psa zwiastuje nieszczęście. Jeśli podczas wycia czworonóg kopie w ziemi i kieruje w jej stronę pysk, oznacza to nadchodzącą śmierć.
Jeżeli jednak unosi pysk ku górze - ostrzega przed pożarem. Tym artykułem chcemy jednak udowodnić, że skomlenie naszych czworonożnych przyjaciół ma w większości przypadków racjonalne wytłumaczenie Pies daje nam sygnał, że się czegoś boi, czegoś mu brakuje, albo cierpi na lęk separacyjny.
Co oznacza wycie psa w domu?
Jeśli pies wyje w domu, jest to z pewnością uciążliwe, ale nie musi świadczyć o zaburzeniach behawioralnych.
Niejednokrotnie też zdarza się, że właściciel nieświadomie wzmacnia u pupila ten nawyk, głaszcząc go i podając smakołyki w ramach „pocieszenia”. Czworonóg nie czuje się jednak wówczas pocieszony, ale właśnie nagrodzony i ma wrażenie, że jest zachowanie jest pożądane. Skutek? Będzie hałasował jeszcze częściej i bardziej intensywnie.
Podobnie jak w przypadku skowytu, przede wszystkim warto zwrócić uwagę na to, jakie okoliczności towarzyszą wyciu. Jeśli pies „wyje bez powodu”, może to oznaczać ból – lepiej wtedy udać się do weterynarza, który doradzi i wskaże dalsze kroki postępowania.
Podobnie kiedy nagle zaczyna wyć, choć wcześniej mu się to nie zdarzało – każda nagła zmiana w zachowaniu psa powinna wzbudzać nasz niepokój. Zastanówmy się też, czy poświęcamy swojemu psu odpowiednią ilość czasu, czy bawimy się z nim i poświęcamy mu uwagę, bo w tym może leżeć przyczyna problemu.
Wycie psa a lęk separacyjny
Kiedy wychodzisz z domu, a Twój pies zaczyna wyć, powinno to zwrócić Twoją uwagę. Wytłumaczeniem takiego zachowania może być to, że czworonóg cierpi na lęk separacyjny.
Pies boi się zostawać sam, tęskni za właścicielem, a czekając na powrót swojego opiekuna do domu, niszczy rzeczy w mieszkaniu.
Taka sytuacja wymaga podjęcia pracy, ponieważ nieleczony lęk separacyjny narasta i jest coraz trudniejszy do zwalczenia.
Dlaczego pies wyje w nocy?
Często spotykanym problemem jest wycie psa w nocy. Najprawdopodobniej jest to obrana przez niego forma komunikacji albo z rodziną, albo z okolicznymi pobratymcami. Może być też formą ostrzegania przed niebezpieczeństwem i wzywania członków rodziny do pomocy, na przykład, gdy ktoś chodzi dookoła domu.
Stoi za tym zachowaniem silny instynkt i nie tak łatwo z nim walczyć. Istnieją rasy bardziej predysponowane do tego typu zachowań, jak np. psy stróżujące,
Jak oduczyć psa wycia?
Szczekanie, wycie, skowyt i innego rodzaju wokalizacje są dla psa naturalną formą komunikacji. Potrafią być uciążliwe, ale rolą właściciela jest zrozumienie i akceptacja naturalnych psich potrzeb oraz instynktów.
Nie należy walczyć z nimi karając psa, ponieważ mogą one albo wzmocnić niepożądane zachowanie, albo zamaskować jego przyczynę, powodując frustrację i pogłębienie problemu.
Unikać też należy wynalazków takich jak obroże antyszczekowe, które rażą psa prądem, kiedy wydaje dźwięki. Mogą one powodować szereg nieprzyjemnych konsekwencji – od zdrowotnych, po behawioralne.
Kiedy tego typu zachowania robią się uciążliwe, możemy skonsultować się z behawiorystą i ustalić ich podłoże – podstawą jest obserwacja psa. Musimy zwracać uwagę na to, w jakich okolicznościach pojawia się wokalizacja i kiedy ustaje, a także pilnować się, aby odruchowo jej nie wzmacniać, na przykład „pocieszając” psa.
Dobrze też mieć na uwadze, że wokalizacja niejednokrotnie oznacza ból. Każda nagła zmiana zachowania psa powinna wzbudzić nasz niepokój, ponieważ może świadczyć o poważnych problemach zdrowotnych!
Bibliografia:
1. A. Horowitz, Oczami psa.
