Samoyed (samojed)

Może być czysto biała, kremowa lub biała z biszkoptowymi (piaskowymi) znaczeniami.

Samojed ma długą sierść.

Sierść jest długa, twarda i prosta, zaś podszerstek krótki, miękki i gęsty. Całość tworzy obfite i grube futro polarne. Sierść suk jest nieco bardziej miękka i krótsza niż u psów.

Oczy są ciemnobrązowe.

Ten biały arktyczny szpic to piękny, elegancki, silny i wytrzymały pies. Jego wygląd odzwierciedla dumny, wytrzymały i pewny charakter.

To łagodny i czuły pies, który doceni pieszczoty swoich właścicieli, zachowując jednak przy tym pewien dystans, jak wiele psów ras północnych.

Nawet w dorosłym wieku jest skory do zabawy, zwłaszcza z dziećmi, które uwielbia.

To dynamiczny i bardzo aktywny pies. Jeśli jednak jego potrzeby są spełniane dzięki różnorodnej, stymulującej aktywności, potrafi zachować spokój i cieszyć się komfortem swojego legowiska.

Z jednej strony zdolność adaptacji samojeda do różnych trybów życia świadczy o jego inteligencji, z drugiej zaś, co może wydawać się paradoksalne, ten nordycki pies nie jest chętny do współpracy. Jeśli zauważy brak konsekwencji lub nie zdobędziemy jego zaufania, komunikacja może okazać się trudna. 

Samojed to dość dobry myśliwy, ale polowanie nie należy do jego ulubionych zajęć. Małe zwierzęta może szybko uznać za ofiarę. Nie ma jednak zbyt silnego instynktu drapieżcy, zdecydowanie woli zabawę. 

W przeciwieństwie do wielu psów ras północnych, samojed jest dość przyjaźnie nastawiony do obcych, przez co niezbyt sprawdzi się jako pies stróżujący. 

Wobec nieznajomych nie okazuje strachu ani agresji, woli poprosić o trochę pieszczot lub zabawę.

Jak wszystkie nordyckie psy, samojed ma mocno niezależny charakter. Mimo to, jest bardzo przywiązany do grupy społecznej i stara się przypodobać swojemu panu.

Samojed nie może być zamknięty ani trzymany na uwięzi w oddaleniu od swojej grupy społecznej. Nie lubi też zostawać sam w domu. Związany z tym emocjonalny dyskomfort może doprowadzić do niszczenia przedmiotów lub wycia.

Szkolenie psów ras północnych nie jest łatwe. Niezależność samojeda połączona z uporem niezbyt sprzyja współpracy. Ten biały pies może jednak być posłuszny, jeśli właściciel obdarzy go zaufaniem i wykaże się ogromną cierpliwością. 

Szkolenie należy rozpocząć w jak najmłodszym wieku, by ewentualne złe nawyki nie zdążyły się ugruntować. 

Konieczne jest zapewnienie pozytywnego szkolenia. Należy unikać jakiejkolwiek brutalności, która może zranić psa i sprawić, że całkowicie straci ochotę do współpracy.

Zarówno w towarzystwie ludzi, jak i innych psów samojed chętnie szczeka, by wyrazić radość, frustrację czy entuzjazm.

Jego niezależność połączona z ewentualnym, mniej lub bardziej rozwiniętym instynktem myśliwskim może przyczynić się do częstych ucieczek. 

Co więcej, jeśli jego potrzeby fizyczne, węchowe i społeczne nie są należycie zaspokojone przez właściciela, może zdecydować się na samotną eskapadę. 

Samojed to niezwykle aktywny pies. Potrzebuje ciągłej aktywności, a nuda to jego najgorszy wróg. 

Jeśli nie ma zapewnionej wystarczającej dawki ruchu lub zbyt długo pozostaje w samotności, pies będzie próbował wyładować nadmiar energii, biorąc się za wszystko, co napotka na swojej drodze. 

Na szczęście problem ten znika w przypadku odpowiednio stymulowanych psów o należycie zaspokojonych potrzebach.

Samojed nigdy nie pogardzi przysmakami, ale powinien je dostawać wyłącznie za dobre zachowanie. 

Należy uważać, by zbytnio nie przybrał na wadze, musi więc nauczyć się nie żebrać o jedzenie i spokojnie czekać na porę posiłku. 

Przyjazny charakter, radość życia i entuzjazm okazywany przez samojeda w momencie przybycia gości nie czynią z niego dobrego psa stróżującego. 

Dzięki szczekliwej naturze samojed może teoretycznie skutecznie ostrzegać właścicieli przed niebezpieczeństwem, jednak szczeka tak często, że zazwyczaj nie jest to brane na poważnie.

Dostojny i szlachetny wygląd samojeda może skraść serce wielu osób, ale należy pamiętać, jaka jest prawdziwa natura tej północnej rasy. 

Nie każdy będzie umiał poradzić sobie z tak upartym zwierzakiem i zaspokoić jego ogromne zapotrzebowanie na ruch. 

Samojed wymaga dużo cierpliwości, czasu i poświęcenia. Może to stanowić zbyt trudne wyzwanie dla osób niemających wielkiego doświadczenia w wychowaniu psów.

Samojed nie powinien prowadzić salonowego trybu życia – pomimo eleganckiego wyglądu jest to wiejski, dynamiczny pies potrzebujący ciągłej aktywności i treningu.

Najszczęśliwszy będzie w domu na wsi z ogrodem, najlepiej w górach. Przez zbyt wysokie temperatury zimą w mieszkaniu sierść samojeda nie będzie prezentować się tak ładnie, jak w innych warunkach.

Jednak bez względu na to, czy żyje na wsi czy w mieście, w domu czy na zewnątrz, musimy zapewniać mu długie i ciekawe spacery oraz regularną aktywność sportową.

Samojed jako pies zaprzęgowy ma sportową naturę, potrzebuje biegać i wyładowywać swą ogromną energię. Zwykłe spacery po osiedlu to dla niego zdecydowanie za mało. 

By zachował równowagę fizyczną i psychiczną, oprócz długich codziennych wyjść trzeba zapewniać mu regularną aktywność sportową. Idealnie sprawdzą się psie zaprzęgi, agility, dog dancing czy tropienie.

Dzięki średnim rozmiarom ten puchaty pies może bez problemu podróżować z właścicielami. To właśnie głównie obfita sierść nadaje mu imponujące rozmiary. 

Jednak by transport przebiegł bez problemów, konieczne jest odpowiednie szkolenie – jednocześnie zdecydowane i łagodne – oraz właściwa socjalizacja.

Mimo niewielkiego instynktu myśliwskiego ten nordycki pies wykazuje ogromną czujność w stosunku do niewielkich zwierząt, takich jak kot. 

Współżycie może więc okazać się trudne, chyba że szczeniak samojeda przyzwyczajany jest do kociego współlokatora od najmłodszego wieku.

Samojed ma dość awanturniczy charakter, z natury żyje w gromadzie, więc nie boi się konfrontacji. Odpowiednia socjalizacja pozwoli jednak ograniczyć i opanować zaczepne odruchy. Nie spodziewajmy się jednak cudów w przypadku niewykastrowanych psów.

To łagodny, czuły i uważny pies, który uwielbia dzieci. Będzie dla nich doskonałym towarzyszem zabaw. 

Konieczne jest jednak wdrożenie zasad współżycia, zwłaszcza w przypadku dzieci, by zapewnić spokój i bezpieczeństwo całej rodziny.

Ogromna energia samojeda nie idzie niestety w parze z zazwyczaj spokojnym trybem życia starszych osób.

Samojed traci dużo sierści, zwłaszcza w okresach linienia. Codziennie należy usuwać martwą sierść.

Długość życia samojeda to około 11 lat.

Samojed jest wyjątkowo silny i wytrzymały, a podwójna sierść zapewnia mu doskonałą ochronę. Pies ten żyje dość długo i rzadko choruje.

Mimo że samojed świetnie radzi sobie w europejskim klimacie, pozostaje zagorzałym zwolennikiem niskich temperatur i kiepsko znosi gorąco.

Funkcjonuje normalnie nawet w bardzo niskich temperaturach – jego niesamowite futro zapewnia mu doskonałą ochronę.

Jeśli samojed ma wystarczająco dużo ruchu na co dzień, bez problemu utrzyma formę. Należy jednak uważać na nadwagę w przypadku psów żywionych nieodpowiednio lub mających zbyt mało aktywności fizycznej. 

• Dysplazja stawu biodrowego,
• udar cieplny,
• zwyrodnienie siatkówki,
• abiotrofia korowa móżdżku (niszczenie komórek w móżdżku),
• problemy ze skórą,
• niewydolność nerek (mocznica), 
• leukoencefalomielopatia gąbczasta (choroba neurodegeneracyjna),
• miastenia rzekomoporaźna (choroba autoimmunologiczna, która powoduje osłabienie mięśni),
• cukrzyca.

Rasa pochodzi z północy, podobnie jak husky syberyjski i inne psy zaprzęgowe. Nazwa wzięła się od plemienia Samojedów, które stworzyło tę rasę na dalekiej północy. Psy nie były wtedy jednak białe, możliwe nawet, że dominowało czarne umaszczenie.

Kolor biały pojawił się wraz ze współczesną hodowlą rasy, która rozpoczęła się równocześnie w Anglii i Stanach Zjednoczonych na bazie dwóch typów psów wyhodowanych przez plemię: „typu niedźwiedziowatego” i „typu wilkowatego”. Po okresie niepewności krajem pochodzenia samojeda została najpierw Anglia, a obecnie został on ostatecznie przypisany do Rosji północnej, czyli Syberii, pod egidą Nordic Kennel Union (NKU).