Choć białe umaszczenie nie jest nietypowe i dość często można spotkać na ulicy czworonogi w tej barwie sierści, mają one wygląd tak charakterystyczny, że nie sposób ich przeoczyć. Poznaj kilka ciekawych ras białych puchatych psów.
Biały owczarek szwajcarski
Już sama nazwa rasy zdradza, że jej przedstawiciele nie występują w żadnym innym kolorze umaszczenia. Biały owczarek szwajcarski jest też nazywany owczarkiem amerykańsko-kanadyjskim (głównie w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie).
Jego pochodzenie nie jest do końca znane. Ze źródeł historycznych wiadomo natomiast, że jeden krótkowłosy, całkowicie biały owczarek wziął udział w wystawie w Hanowerze w Niemczech już w 1882 roku. Kolejne informacje na temat białych psów w typie owczarka pochodzą z lat 20. XX wieku, gdy trafiły one do Kanady i USA.
Do Szwajcarii dotarły stosunkowo niedawno, bo w latach 70 ubiegłego stulecia. Wówczas rozpoczęto ich faktyczną hodowlę, która ostatecznie zaowocowała powstaniem nowej rasy i uznaniem jej przez FCI. Dlatego właśnie za kraj powstania białego owczarka szwajcarskiego oficjalnie uznaje się Szwajcarię.
.jpg)
Ten średniej wielkości pies o mocnej, umięśnionej budowie i niezwykle eleganckiej sylwetce, bez względu na to, czy występuje w odmianie krótkowłosej czy długowłosej, odznacza się gęstym włosem okrywowym i obecnością podszerstka. Jego szata wymaga regularnej pielęgnacji, przede wszystkim częstego wyczesywania.
Biały owczarek szwajcarski jest czworonogiem niezwykle odważnym, inteligentnym, energicznym nastawionym na pracę z człowiekiem, łagodnym i cierpliwym wobec dzieci, wszechstronnie pracującym.
Wykorzystuje się go zarówno do pracy w policji, jako stróża, psa pasterskiego i lawinowego. Jednocześnie wspaniale sprawdza się w roli towarzysza rodziny – jest wrażliwy, oddany i mocno przywiązuje się do swoich opiekunów.
Samojed
Samojed należy do tzw. psów pierwotnych. W dawnych czasach towarzyszyły uralskiemu plemieniu Nieńców (nazywanych Samojedami) zamieszkujących mroźne tereny Rosji, służąc za psy zaprzęgowe, pasterskie i myśliwskie. Rasa została sprowadzona do Europy końcem XIX wieku ze względu na swój intrygujący wygląd, w tym śnieżnobiałą sierść. Niegdyś występowały także osobniki o łaciatym i brązowym umaszczeniu.
Jest to rasa średniej wielkości, osiągająca przeciętnie od 25 do 30 kg. Suki są nieco lżejsze od psów. Ciemne, lekko uniesione do góry wargi, mocno odznaczające się na tle białej sierści ze względu na silne napigmentowanie, sprawiają wrażenie, jakby samojed cały czas… śmiał się!
.jpg)
Jego dwuwarstwowa szata świetnie chroni przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, w tym przed silnym mrozem. Włos okrywowy jest prosty i długi. Na tylnych łapach tworzy charakterystyczne portki a na zawiniętym ogonie kitę. Pielęgnacja pupila może być szczególnie problematyczna i czasochłonna w okresie linienia, gdyż wrzuca wówczas ogromne ilości sierści.
Nikogo nie powinien zwieść elegancki, dostojny wygląd tego czworonoga, bowiem – pomimo swego wrodzonego wdzięku – jest on psem niezwykle energicznym, odważnym, wytrwałym, odznaczającym się silnym instynktem łowieckim.
Jednocześnie samojed jest oddany swoim najbliższym i przyjaźnie nastawiony do obcych – dlatego marny z niego stróż. Sprawdza się natomiast m.in. jako pies terapeuta, m.in. w dogoterapii.
Bichon frise
Psa rasy bichon frise, nazywanego m.in. biszonem kędzierzawym i psem z Teneryfy, zdecydowanie można zaliczyć do białych puchatych czworonogów. Ten należący do psów do towarzystwa uroczy psiak doskonale znany był już w czasach średniowiecznych głównie we Włoszech i Francji. Następnie sprowadzono go na hiszpańską wyspę Teneryfę, którą uznaje się za kraj pochodzenia biszona zgodnego z obecnie obowiązującym wzorcem.
Bichon frise osiąga wysokość w kłębie do 30 cm i waży około 5-6 kg. Posiada niezwykle puszystą, miękką, korkociągowato skręconą sierść, która – jak głosi wzorzec FCI – przypomina futro kozy mongolskiej!
Jej pielęgnacja jest czasochłonna, gdyż wymaga regularnych kąpieli, czesania i przycinania. Każdy opiekun, który nie ma wiedzy i doświadczenia w tym względzie, powinien systematycznie oddawać swojego pupila w ręce dobrego groomera.
.jpg)
Biszon kędzierzawy to mały urwis, który uwielbia psocić i znajdować się w centrum uwagi, o co skutecznie zabiega. Jest inteligentny, żywiołowy i niesamowicie przyjazny.
Choć dobrze sprawdzi się w roli pierwszego psa dla rodziny z dziećmi (oczywiście takiej, która może poświęcić wystarczająco dużo czasu na zabiegi pielęgnacyjne!), nie należy zapominać o tym, że – jak każdy pies – wymaga szkolenia z podstaw posłuszeństwa.
Pomimo swych niewielkich rozmiarów, jeśli zabraknie wychowania lub/i pojawią się problemy behawioralne, może stać się przyczyną wielkich szkód materialnych i – co gorsza – zwyczajnie cierpieć, gdy nie będą zaspokajane jego podstawowe potrzeby.
Polski owczarek podhalański
Na liście białych puchatych psów oczywiście nie może zabraknąć owczarka podhalańskiego – przepięknej rasy o polskim rodowodzie! Pierwsze informacje na jego temat pochodzą już z XVII wieku, gdy występował głównie na Podhalu.
Owczarek tatrzański, jak bywa również nazywany, od początku wykorzystywany był jako pies pasterski, stróżujący i obronny. Do dzisiaj jego rola nie uległa zmianie. Psy tej rasy można zaobserwować przede wszystkim na terenach górskich, gdzie strzegą stad. Rzadko jest spotykany w charakterze psa rodzinnego. Początki jego profesjonalnej hodowli sięgają lat 20. ubiegłego wieku.
Polski owczarek podhalański to dużych rozmiarów pies. Lżejsze i nieco mniejsze suki osiągają około 60 do 65 cm wysokości w kłębie i ważą nie mniej niż 45 kg, natomiast psy osiągają wysokość w kłębie od 65 do 70 cm i ważą minimum 50 kg. Rasa cechuje się długą, bardzo gęstą, czysto białą szatą.
Co interesujące, ze względu na zawartość lanoliny w sierści, szata tego owczarka ma właściwości samoczyszczące. W ramach ciekawostki warto dodać, że sierść tych psów była dawniej wykorzystywana do tworzenia przędzy, z której następnie wykonywano m.in. skarpety a nawet całe swetry!
Owczarek tatrzański jest niesamowicie odważny, inteligentny, samodzielny, wytrwały i czujny. Działa błyskawicznie i nigdy nie zawaha się przed podjęciem obrony chronionego stada czy człowieka. Zdecydowanie nie nadaje się na pupila osób niedoświadczonych.
Inne białe psy pasterskie o gęstej sierści, nieco podobne do polskiego owczarka podhalańskiego i czasem z nim mylone, to m.in.:
- kuvasz węgierski – rasa istniejąca prawdopodobnie już w XIII wieku;
- słowacki czuwacz – inaczej owczarek słowacki, występuje też w umaszczeniu kremowobiałym, spokrewnione zarówno z kuvaszem i owczarkiem podhalańskim;
- cane da pastore Maremmano-Abruzzese – owczarek maremma pochodzący z Włoch, rzadko występujący w Polsce;
- pirenejski pies górski – stara rasa pochodząca z Francji, spokrewniona z wyżej wymienionymi;
- akbash dog – to kolejny kuzyn powyższych ras, tym razem o tureckich korzeniach, FCI nie uznaje go za odrębną rasę, ale jako białą odmianę owczarka anatolijskiego.
Biszon maltański
Biszona maltańskiego, czyli maltańczyka, nikomu nie trzeba przedstawiać! Ale czy wiesz, że jest on jedną z najstarszych ras na świecie? Z tego względu jego pochodzenie jest niejasne. Wiadomo jednak, że znany był już w czasach starożytnych, m.in. w Grecji i Rzymie. Przyjmuje się, że pochodzi z Meledy, chorwackiej wyspy, którą pomylono z Maltą. Pies ten od początku swego istnienia pełnił rolę towarzysza człowieka.
Maltańczyk jest małym czworonogiem, który – zgodnie ze wzorcem – w wieku dorosłym osiąga wagę około 3-4 kg. Jego znakiem rozpoznawczym jest oczywiście długa, niezwykle lśniąca, śnieżnobiała szata. Choć pies niemal nie gubi włosa, jego pielęgnacja jest czasochłonna, gdyż trzeba go regularnie wyczesywać, aby nie doszło do splątania i powstania kołtunów. Ponadto sierść wymaga systematycznego podcinania.
Pomimo tego, że biszon maltański nigdy nie był szkolony i wykorzystywany do żadnych zadań, odznacza się wielką chęcią współpracy z człowiekiem. W związku z tym świetnie sprawdza się w sportach kynologicznych, takich jak m.in. agility. Jest przyjaźnie nastawiony do ludzi i zwierząt, szybko się uczy i – pomimo niedużych rozmiarów – ma sporą potrzebę aktywności.
Inne psy małych ras występujące wyłącznie w białym umaszczeniu to m.in.:
Pielęgnacja białej sierści
Mówi się, że białe psy brudzą się bardziej niż te innej maści. Naturalnie, to nieprawda. Robią to dokładnie tak samo, ale na białej sierści ów brud bardziej widać! Decydując się na pupila o jasnej szacie, trzeba mieć tego świadomość.
Warto zainwestować w dobrej jakości szampon dedykowany białej sierści, który pozwala skutecznie usuwać zanieczyszczenia i przebarwienia. Szczególną uwagę należy zwrócić na okolice oczu, uszu, kufy i łap, które najszybciej i najbardziej się brudzą.
Podsumowanie
Białe puchate psy to piękne czworonogi. Wśród wielu ras z pewnością znajdziesz tę, która nie tylko pod względem wyglądu, ale przede wszystkim charakteru i „sposobu bycia” jest stworzona właśnie dla Ciebie.
Jeśli zdecydujesz się dać dom białemu towarzyszowi, koniecznie pamiętaj, że obawa o ubrudzenie jego sierści nie powinna powodować nakładania na podopiecznego ograniczeń i pozbawiania go radości z codziennych aktywności na zewnątrz!
