Owczarek podhalański

Sierść jest jednolicie biała.

Sierść jest krótka na głowie i długa na ciele, prosta lub lekko falista, gęsta i twarda w dotyku. Podszerstek jest obfity, na szyi widoczna kryza. 

Oczy są ciemnobrązowe.

Owczarek podhalański to duży, mocny pies przypominający nowofundlanda, ale całkowicie biały. Czaszka jest szeroka, bruzda czołowa płytka. Krawędź czołowa wyraźnie zaznaczona, jednak niezbyt silnie załamana. Oczy są wyraziste, średniej wielkości, lekko skośne. Mają inteligentny i łagodny wyraz. Uszy osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka, średniej długości, trójkątne i mocno owłosione. Ogon niezbyt wysoko osadzony, sięga co najmniej stawu skokowego.

Owczarek podhalański jest nie tylko czuły, ale także wyjątkowo wierny swoim najbliższym. To prawdziwy pieszczoch. 

Pies ten świetnie dogaduje się z dziećmi, z którymi lubi spędzać czas, ale nie należy on do najbardziej aktywnych czworonogów, dlatego szalone, intensywne zabawy nie są dla niego. Jeśli uzna, że nie ma ochoty na dalszą aktywność, po prostu spokojnie odejdzie w zaciszne miejsce – nie należy go wówczas zmuszać do zabawy.

Owczarek podhalański to siła spokoju. Jest duży, a jednocześnie niezwykle łagodny. Nie wolno jednak zachowywać się wobec niego gwałtownie, bo posiada bardzo silny instynkt obronny. 

Owczarek podhalański jest żywy, odważny i inteligentny, może służyć zarówno jako pies użytkowy, jak i do towarzystwa. 

Instynkt myśliwski jest bardzo słabo zaznaczony w stosunku do instynktu obronnego. Jedyne ofiary owczarka podhalańskiego to intruzi próbujący wtargnąć na jego teren.

Pies ten jest niezwykle czujny i nie ufa nieznajomym, przy czym nie okazuje strachu ani agresji. Dzięki swojemu zrównoważeniu i inteligencji potrafi szybko przeanalizować potencjalne zagrożenie danej sytuacji.

Owczarek podhalański jest bardzo niezależny, bez problemu potrafi oddać się własnym zajęciom. Stale jednak czuwa nad swoimi bliski, by zapewnić im odpowiednią ochronę. 

Pies ten bez problemu może zostawać sam w domu. Pod nieobecność właścicieli z radością będzie pilnował dobytku. Ale oczywiście – jak każdy pies – musi być do tego właściwie przygotowywany od szczeniaka. 

Zmotywowanie owczarka podhalańskiego do nauki bywa trudne, ale przy odpowiednim podejściu wyniki szkolenia będą satysfakcjonujące.

W żadnym wypadku nie wolno zaniedbywać szkolenia psa. Trzeba rozpocząć je, gdy tylko trafi on do naszego domu. Ze względu na rozmiar dorosłego osobnika, musimy umieć go kontrolować przy pomocy komend, zwłaszcza w mieście, podczas wizyty nieznajomego czy na spacerze. 

Owczarek podhalański może szczekać, by odstraszyć intruza, choć najczęściej wystarczy do tego sama jego obecność. 

Ten doskonały stróż nigdy nie opuszcza swojego stanowiska obserwacyjnego, by udać się na samotną wyprawę. 

Owczarek podhalański z natury jest bardzo spokojny. Jako szczeniak może niszczyć przedmioty, ale skłonność ta szybko zanika – o ile oczywiście wychowanie będzie przebiegało prawidłowo i niszczenie nie będzie spowodowane lękiem separacyjnym czy innymi zaburzeniami.

Pies ten nigdy nie odmówi posiłku ani smakołyka jako nagrody. 

Owczarek podhalański został stworzony do pilnowania stad i stróżowania. Nie potrzebuje szkolenia w tym kierunku, bo ma ku temu naturalne predyspozycje.  

Owczarek podhalański jest dość trudny w szkoleniu, to niezależny pies o bardzo silnym instynkcie stróżowania. Osoby, które nigdy nie miały psa i mają o psach niewielkie pojęcie, mogą nie poradzić sobie z jego ułożeniem. Podhalan to siła spokoju, ale do czasu. Jeśli będzie niewłaściwie traktowany, może stać się agresywny. 

Tak duży pies w żadnym wypadku nie powinien żyć w mieszkaniu. Owczarek podhalański potrzebuje przestrzeni i woli żyć na zewnątrz, gdzie może lepiej strzec swoje otoczenie. 

Pies ten najlepiej poczuje się na wsi, w domu z ogrodzonym terenem. 

Jak na swoje rozmiary owczarek podhalański jest wyjątkowo zwinny i wytrzymały. Powinien jednak unikać zbyt intensywnego wysiłku fizycznego, który może mieć szkodliwy wpływ na jego stawy. Najlepiej sprawdzą się długie, spokojne spacery. 

Tak duży pies niezbyt nadaje się do przewożenia środkami publicznego transportu. Jednak ze względu na swój niezwykły spokój może bez problemu podróżować autem, jeśli przyzwyczaimy go do tego od młodego wieku. 

Instynkt obronny psa może obejmować również domowego kota, zwłaszcza jeśli zwierzaki razem dorastały. Nie oznacza to jednak, że owczarek podhalański dogada się ze wszystkimi kotami, szczególnie tymi biegającymi w pobliżu domu. 

Konieczna jest wczesna i odpowiednia socjalizacja, dzięki której owczarek podhalański nauczy się odpowiednio komunikować z przedstawicielami swojego gatunku. Jest on dość tolerancyjny wobec swoich współbraci, chyba że poczuje się zagrożony. 

Pies ten doskonale dogaduje się z dziećmi, jest dla nich wspaniałym opiekunem. Uważajmy jednak, bo nie lubi on gwałtownego traktowania, dzieci muszą nauczyć się prawidłowej komunikacji ze swoim pupilem. Nigdy też nie należy zostawiać maluchów samych z psem – zwłaszcza tak ogromnym.

Owczarek podhalański jest psem spokojnym i zrównoważonym, ale zdecydowanie nie nadaje się na pupila osób starszych. 

W okresie linienia owczarek podhalański traci ogromne ilości sierści. Konieczne jest jego codzienne czesanie, które pozwoli usunąć jak najwięcej martwych włosów. 

Długość życia owczarka podhalańskiego to około 12 lat.

Owczarek podhalański jest wytrzymały, ale też podatny jest na choroby typowe dla dużych ras. 

Podszerstek chroni psa przed zimnem i upałem, ale podczas dużych upałów należy zachować ostrożność. Jeśli pies żyje na zewnątrz, potrzebuje schronienia, w którym będzie mógł odpocząć w cieniu. 

Dzięki swemu pochodzeniu i grubej sierści owczarek podhalański dobrze znosi złą pogodę. Bez problemów może mieszkać na zewnątrz.      

Na nadwagę narażone są wyłącznie psy, które nie wychodzą na odpowiednio długie spacery. Owczarek podhalański nie jest typem sportowca, ale potrzebuje ruchu, by zachować równowagę fizyczną i umysłową. 

• Dysplazja stawu biodrowego
• Zespół skręcenia / rozszerzenia żołądka
   

Polski owczarek podhalański to rasa, która spotykana jest przede wszystkim w polskich Tatrach i Beskidach. Pochodzenie rasy nie jest do końca jasne. Istnieją zarówno opinie głoszące, iż potomkami polskich owczarków podhalańskich są mastify tybetańskie, jak i m.in. czuwacze słowackie oraz węgierskie kuvasze – także psy pasterskie i zaganiające.

Duże psy pasterskie o białym umaszczeniu dotarły do Polski prawdopodobnie w XIV lub XV wieku, a pierwsze wzmianki na ich temat (w okolicach Podhala) pochodzą z XVII wieku. Jednolicie białe umaszczenie dawniej było bardzo pożądane ze względu na to, iż pierwotnie psy te chroniły stado m.in. przed wilkami i musiały się od nich wyróżniać.