Ogar polski

Korpus jest ciemniejszy od reszty ciała – często czarny, prawie czarny lub ciemnoszary. Podbrzusze i łapy podpalane, podobnie jak uszy. Najbardziej pożądane u ogara polskiego jest podpalenie rdzawo-cynamonowe, ale akceptowane są także jaśniejsze podpalenia.

• Włos ogara polskiego ma średnią długość.
• Włos jest gruby i twardy, zaś podszerstek jest krótki, miękki i gęsty.

Oczy ogara polskiego mają ciemnobrązową barwę.

Ogar polski to duży pies gończy. Ma mocną i muskularną budowę. Dzięki temu jest bardzo wytrzymały, ale jednocześnie niezbyt szybki. Sylwetka ogara polskiego jest prostokątna. Głowa i kufa (głęboka i tępo zakończona) tej samej długości. Stop jest dobrze zaznaczony. Oczy są niezbyt głęboko osadzone, mają bardzo przyjazny, łagodny wyraz. Uszy luźno zwisają, są nisko osadzone, zaokrąglone na końcach. Ogon ogara polskiego jest osadzony nisko, gruby, z gęstym włosem, lekko wygięty, ale nie powinien być zakręcony.

Ogar polski to pies bardzo towarzyski (z racji tego, że od początku pracował w sforze). Do pełni szczęścia potrzebuje kontaktu z psami i człowiekiem. Choć jest niezależnym myśliwym, bardzo przywiązuje się do swojego opiekuna i potrafi mu okazywać ogromną czułość. Do tego jest łagodny i zrównoważony, co czyni go dobrym psem rodzinnym.

Ogar, jako pies towarzyski i spragniony kontaktu z człowiekiem, chętnie zaangażuje się w zaproponowaną zabawę – także z dziećmi, w stosunku do których zachowuje się bardzo cierpliwie i łagodnie. Nie lubi on jednak bardzo intensywnych i długich zabaw. Choć na polowaniu to prawdziwa „żyleta”, w domowym zaciszu ceni sobie odpoczynek.

Rasa ta jest bardzo zrównoważona i łagodna. Jeśli tylko wszystkie potrzeby ogara polskiego zostaną zaspokojone, będzie on w domu zachowywał się cicho i spokojnie. Przez niektórych ogary określane są nawet mianem „leniwych”.

Ogar polski to inteligentny pies, bardzo samodzielny i niezależny podczas pracy. Ma fantastyczny węch i przez stulenia ogromnie ceniony był za swoje walory użytkowe.

Czworonóg ten to doskonały pies myśliwski. Nie jest przesadnie szybki, ale za to bardzo wytrzymały. Jego stosunek do innych zwierząt, pomimo tego, że jest myśliwym, jest dość przyjazny, bowiem ogara polskiego od samego początku wykorzystywano do tropienia, nie zaś do zabijania zwierzyny.

Ogar polski w żadnym wypadku nie jest bojaźliwy. Nie jest też agresywny w stosunku do obcych, ale zachowuje wobec nich dystans i jest nieufny.

Podczas pracy na polowaniu ogar polski jest psem bardzo niezależnym i samodzielnym. W domowym zaciszu ceni jednak kontakt z człowiekiem i bliskość swego opiekuna. Jako pies bardzo towarzyski, nie jest stworzony do samotnej egzystencji.

Ogar polski to rasa stworzona do pracy w sforze i do współpracy z człowiekiem. W związku z tym samotność czworonogowi temu na pewno nie służy. Oczywiście – jeśli tylko zostanie dobrze przygotowany na nieobecność właściciela – będzie w stanie znieść ją stosunkowo dobrze i spokojnie. O ile nie będzie zbyt długa.

Ogar polski to pies cechujący się dużą inteligencją, dlatego osoba doświadczona i stosująca właściwe metody będzie czerpać ogromną przyjemność ze współpracy z tym bystrym stworzeniem. Jeśli natomiast nauka będzie zbyt monotonna i nieciekawa, pies może zniechęcić się i odmówić współpracy.

W domu ogar polski jest co do zasady psem cichym i spokojnym – o ile wszystkie jego potrzeby są zaspokojone. Z kolei na polowaniu, podczas tropienia, dość dużo szczeka.

W środowisku miejskim pies z całą pewnością powinien chodzić na smyczy. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie należy z nim wyćwiczyć, jest przywołanie. Ogar polski nie ma szczególnych skłonności do uciekania, ale lubi swobodę w czasie wycieczek, zatem należy mu ją zapewnić, zabierając czworonoga w teren, na którym może bezpiecznie biegać bez smyczy.

Jak każdy pies, ogar polski może wykazywać tendencje do niszczenia, jeśli jego potrzeby nie będą zaspokojone, jeśli np. będzie pozostawiany sam w domu bez wcześniejszego przygotowania. Generalnie natomiast nie jest to typ niszczyciela.

Ogar polski na pewno nie odmówi pysznej strawy. Niestety jest to pies, który ma tendencje do tycia, dlatego dieta powinna być racjonalna i dostosowana do aktywności.

Rasa ta nie została stworzona do stróżowania, ale w roli tej sprawdza się nie najgorzej. Ogar polski jest dość dużym psem, nie jest też bojaźliwy, zatem ma szansę odstraszyć potencjalnego intruza i wzbudzić w nim respekt.

Choć ogar polski jest wspaniałym czworonogiem, niesamowicie zrównoważonym, spokojnym i łagodnym, osoba zupełnie bez doświadczenia może sobie nie poradzić z jego wychowaniem. To w końcu pies myśliwski, dość uparty i niezależny. Jeśli natomiast przyszły właściciel, pomimo braku doświadczenia, zdobędzie niezbędną wiedzę na temat specyfiki rasy i będzie miał świadomość ciążącym na nim obowiązków, jest szansa na udany związek.

Choć to pies gończy, ogar polski, dzięki swemu wyjątkowemu usposobieniu i umiejętności dopasowania do najróżniejszych sytuacji, może żyć w mieszkaniu. Nie jest nadmiernie szczekliwy ani ruchliwy, o ile jego potrzeby będą zaspokojone. Przedstawiciel rasy, który mieszka w bloku musi obowiązkowo odbywać kilka spacerów dziennie – nie muszą być intensywne, ale długie.

Ogar polski to bardzo wytrwały pies, stworzony do pracy. W związku z tym potrzebuje sporo ruchu, ale aktywność powinna być umiarkowana. Spacerów powinno być dużo, muszą być długie, ale raczej spokojne.

Ogar polski to siła spokoju. Bez komplikacji będzie podróżował z opiekunem, o ile tylko zostanie odpowiednio wcześnie do tego przygotowany. Jeśli ma podróżować środkami transportu publicznego, oczywiście należy zadbać o to, by zawsze był na smyczy. Trzeba też mieć pod ręką kaganiec – obecne przepisy nie nakazują zakładania go psu w każdej sytuacji, jednak właściciel musi być w niego wyposażony.

Ogar polski, choć jest psem gończym, nie powinien wykazywać szczególnych trudności w zaakceptowaniu kota w swoim otoczeniu. Najlepiej, jeśli zwierzęta wychowują się wspólnie od pierwszych tygodni życia. Jeśli nie, należy przeprowadzić stopniowe zapoznanie.

Ogar polski co do zasady powinien być niezwykle towarzyski i przyjaźnie nastawiony do innych przedstawicieli swego gatunku.

Rasa ta cechuje się wyjątkową łagodnością i cierpliwością w stosunku do najmłodszych. Coraz częściej też ogar polski – i nie bez powodu – postrzegany jest jako doskonały pies rodzinny.

Choć w warunkach domowych pies ten może być niemal niezauważalny i bardzo spokojny, wymaga codziennych, długich spacerów i obowiązkowego szkolenia z podstaw posłuszeństwa. Jeśli osoba starsza nie należy do silnych i aktywnych, ogar polski nie będzie najlepszym wyborem.

W okresie linienia (dwa razy w roku) wypadanie sierści jest dość intensywne, dlatego psa należy czesać codziennie.

Ogar polski żyje średnio 12-13 lat.

Ogar polski jest rodzimą rasą, która doskonale znosi polskie warunki klimatyczne. Jest to pies bardzo odporny i silny.

Ogar polski nie najgorzej radzi sobie z upałami, choć w najcieplejsze dni oczywiście należy ograniczyć jego aktywność, zapewnić miejsce w cieniu i dostęp do świeżej wody.

Ogar polski dobrze znosi zimno, ale nie powinien mieszkać na zewnątrz.

Rasa ta, z racji tego, że uwielbia jeść, ma skłonność do tycia. Zrównoważona dieta, dobrana m.in. pod kątem aktywności psa, to zatem podstawa.

Ogar polski to pies odporny i cieszący się naprawdę dobrym zdrowiem. Niestety i jego pewne choroby nie omijają. Narażony jest m.in. na:

• choroby uszu,
• entropion (podwinięcie powieki).

Rasa była bardzo popularna szczególnie w czasach, gdy polowania były jedną z ulubionych rozrywek szlachty. Począwszy od XIX wieku zainteresowanie ogarami zaczęło spadać i rasa niemal wyginęła. Na szczęście została odtworzona w połowie XX wieku.