Ogar polski
Inne nazwy: Polish hound

Ogar polski jest bardzo starą rasą, której początki datuje się na okres średniowiecza. Absolutnie fantastyczny myśliwy – po dziś dzień wykorzystywany jest zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem, ale coraz częściej gości w polskich domach jako pies do towarzystwa.
Ogar polski, jak sama nazwa wskazuje – nasza rodzima, polska rasa, to wyjątkowy pies o łagodnym, zrównoważonym charakterze, bardzo spokojny i… wcale nie tak aktywny, jak mogłoby się wydawać! Jako że stworzony został do pracy w sforze, jest niezwykle towarzyski. Uwielbia kontakt z człowiekiem i innymi psami. Przyjaźnie podchodzi także do innych zwierząt, bowiem nigdy nie służył do zabijania ich, a jedynie do tropienia i zaganiania.
Podstawowe informacje o ogarze polskim
Pochodzenie i historia
Rasa była bardzo popularna szczególnie w czasach, gdy polowania były jedną z ulubionych rozrywek szlachty. Począwszy od XIX wieku zainteresowanie ogarami zaczęło spadać i rasa niemal wyginęła. Na szczęście została odtworzona w połowie XX wieku.
Klasyfikacja FCI
Grupa FCI
Grupa 6 - Psy gończe i rasy pokrewne
Sekcja
Sekcja 1 : psy gończe
Wygląd
Wielkość dorosłego osobnika
Suka : pomiędzy 55 i 60 cm
Pies : pomiędzy 56 i 65 cm
Waga
Suka : pomiędzy 20 i 26 kg
Pies : pomiędzy 25 i 32 kg
Maść
Korpus jest ciemniejszy od reszty ciała – często czarny, prawie czarny lub ciemnoszary. Podbrzusze i łapy podpalane, podobnie jak uszy. Najbardziej pożądane u ogara polskiego jest podpalenie rdzawo-cynamonowe, ale akceptowane są także jaśniejsze podpalenia.
Rodzaj szaty
- Włos ogara polskiego ma średnią długość.
- Włos jest gruby i twardy, zaś podszerstek jest krótki, miękki i gęsty.
Kolor oczu
Oczy ogara polskiego mają ciemnobrązową barwę.
Opis
Ogar polski to duży pies gończy o długich uszach. Ma mocną i muskularną budowę. Dzięki temu jest bardzo wytrzymały, ale jednocześnie niezbyt szybki. Sylwetka ogara polskiego jest prostokątna. Głowa i kufa (głęboka i tępo zakończona) tej samej długości. Stop jest dobrze zaznaczony. Oczy są niezbyt głęboko osadzone, mają bardzo przyjazny, łagodny wyraz. Uszy luźno zwisają, są nisko osadzone, zaokrąglone na końcach. Ogon ogara polskiego jest osadzony nisko, gruby, z gęstym włosem, lekko wygięty, ale nie powinien być zakręcony.
Ciekawostki
Ogar polski od samego początku był niezwykle ceniony jako pies użytkowy. Swoją obecność zaznaczył także w polskiej literaturze, m.in. w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. Ponadto wzmianki o nim pojawiają się w dużo wcześniejszych polskich dziełach i kronikach, np. w Żywocie człowieka poczciwego Mikołaja Reja.