Czarny strupek na nosie kota – co to może być?

Obecność czarnej kropki na kocim nosie lub w jego okolicach wcale nie musi być powodem do niepokoju. 

Sprawdź, czy zauważony „obiekt” w ogóle jest strupkiem. 

Czarny strupek na nosie kota... czy zmiana pigmentacyjna?

Strupek na kocim nosie może być wynikiem urazu mechanicznego, np. zadrapania. Warto jednak pamiętać, że nie każda ciemna kropka musi być zmianą skórną czy strupkiem. 

Najczęściej czarne kropki na kocim nosie są plamami barwnikowymi, czyli zmianami pigmentacji, które u kotów pojawiają się zwykle około pierwszego roku życia.

Najczęściej takie „piegi” mają koty rude i szylkretowe, ale występują też u zwierząt innej maści. Plamki te są czarne lub brązowe, wyraźnie odgraniczone od skóry wokół. 

Z wiekiem może pojawić się ich więcej. Nie są powodem do obaw! Skonsultować warto natomiast każdą nową, nagle pojawiającą się zmianę u dorosłego kota, zwłaszcza jeśli ma ona specyficzny kształt, jest zgrubiała czy zaczerwieniona wokół.

Czym może być czarny strupek na nosie kota? Możliwe przyczyny

Strupem nazywamy przylegające do naskórka nagromadzenie zaschniętej krwi, ropy, płynu surowiczego, bądź komórek skóry i łusek. Strupy mogą przybierać różne barwy.

Kolor ciemnoczerwony, niemal czarny, przybierają strupy krwotoczne. Czarne (lub brązowe bądź srebrnawe) mogą być również strupy składające się z łusek i zrogowaciałych komórek naskórka.

Alergie

Jedną z częstszych przyczyn zmian skórnych u kotów są alergie. Mogą one wynikać z reakcji na pokarm, pyłki, roztocza lub inne alergeny. Koty miewają również alergię kontaktową.

Alergeny mogą prowadzić do stanu zapalnego, a w konsekwencji do powstawania zmian skórnych, chociażby w formie swędzącej wysypki. 

Kot zaczyna się intensywnie drapać, co sprzyja dalszym uszkodzeniom skóry i nadkażeniom bakteryjnym powstałych ranek. Strupki tworzą się w tym wypadku w miejscach, w których doszło do uszkodzenia skóry.

Infekcje

Koty mogą również cierpieć na różnego rodzaju infekcje, zarówno bakteryjne, jak i grzybicze. Infekcja może pojawić się na skutek uszkodzenia skóry, na przykład w wyniku drapania, ugryzienia czy innych urazów. Infekcjom często towarzyszy stan zapalny.

Do tego typu chorób dermatologicznych należą ropne zapalenie skóry i zapalenie mieszków włosowych. Najczęstszymi objawami zapalenia mieszków włosowych są właśnie strupiejące grudki (choć raczej nie będą one czarne, lecz żółtawe, chyba że strup będzie miał charakter krwotoczny, np. po rozdrapaniu) lub prosówkowe zapalenie skóry.

Do najczęstszych skórnych zakażeń grzybiczych u kotów należy natomiast dermatofitoza. Wywołuje ja najczęściej grzyb Microsporum canis. 

Choroba ta może mieć różne postaci kliniczne, a na skórze dotkniętych nią kotów zauważyć można zarówno łuski, jak i strupy. Najczęściej chorują kocięta, koci seniorzy oraz zwierzęta z osłabioną odpornością.

Pasożyty

Obecność pasożytów, takich jak świerzbowce, pchły czy nużeńce, jest częstą przyczyną zmian skórnych. 

Pasożyty te drażnią skórę kota, co w efekcie prowadzi do stanu zapalnego, świądu i pojawienia się strupków. Ponadto koty mogą wykazywać reakcje alergiczne na substancje znajdujące się w ślinie pasożytów.

Najczęściej lekarze mają do czynienia z alergicznym pchlim zapaleniem skóry (APZS). Wiele kotów wykazuje nadwrażliwość na białka znajdujące się w ślinie pcheł, w związku z czym po ugryzieniu owada i wprowadzeniu alergenu do skóry pojawić się może silny świąd, skutkujący drapaniem, a nawet wygryzaniem swędzących miejsc.

Silny świąd wywołuje również aktywność świerzbowca (zarówno świerzbowca kociego, który może ulokować się pod naskórkiem w różnych miejscach ciała, jak i świerzbowca usznego) oraz roztocza Demodex cati wywołującego nużycę, której charakterystycznym objawem są m.in. strupy.

Trądzik

Trądzik potrafi być prawdziwym utrapieniem dla wielu osób. 

Okazuje się jednak, że nie jest to wyłącznie ludzka przypadłość. Koty również mogą mieć trądzik, a zaskórniki pojawiające się najczęściej właśnie na pyszczku – wokół warg czy pod nosem – można pomylić ze strupkami. Małym czarnym kropkom może towarzyszyć miejscowe zaczerwienienie.

Koci trądzik najczęściej jest niegroźny i przechodzi sam. Wielu opiekunów nie wiedziało nawet zapewne, że ich koty miały „pryszcze” – dotyczy to zwłaszcza mruczków o ciemnym umaszczeniu. Trądzik najłatwiej dostrzec u kotów o jasnym futerku.

Skąd bierze się trądzik u kota? Podobnie jak u ludzi, może mieć on różne podłoże, a wykwity mogą pojawić się jednorazowo lub mieć charakter uporczywy. Uważa się, że u kotów niekastrowanych trądzik może mieć podłoże hormonalne i pojawiać się częściej np. w okresie okołorujowym.

Ponadto niektóre elementy diety czy nadwrażliwość na jakiś składnik może powodować wypryski. Przyczyną trądziku może być również niedostateczna higiena misek. 

Jeśli problem wynika z tej ostatniej kwestii, warto wiedzieć, że plastikowe miski są najmniej higieniczne, ponieważ najszybciej namnażają się na nich bakterie. Wymieńmy je na ceramiczne bądź szklane.

Jeśli trądzik u kota ogranicza się do pojedynczych krostek, nie wymaga wizyty weterynaryjnej. Wystarczy, że będziesz obserwować, czy krostki znikają i czy nie rozwijają się w ich miejscu zmiany zapalne.

 Jeśli jednak czarnym krostkom towarzyszy:

• obrzęk, 
• wysięki, 
• widoczny w zachowaniu kota dyskomfort spowodowany świądem lub bolesnością, 

oznacza to, że doszło do nadkażenia bakteryjnego. Wówczas konieczne okazać się może podanie antybiotyku. Warto też wykonać posiew, zwłaszcza jeśli trądzik ma charakter nawracający.

Nowotwory

Zmiany pigmentacyjne, tzw. plamy soczewicowate, czyli wspomniane na początku „piegi”, to drobne kropeczki, które nie są wypukłe i osiągają średnicę około 1 mm. 

Skóra wokół nich ma normalny kolor. Te plamki nie złośliwieją – nie ma możliwości, aby przekształciły się w zmiany nowotworowe. Nie zawsze jednak niepozorna plamka jest faktycznie tylko zmianą pigmentacyjną.

Niepokój powinny wzbudzić zaczerwienienia wokół kocich piegów, ich wypukłość, bolesność czy ropienie. Koty niestety również zapadają na nowotwory skóry, w tym czerniaki. 

Czerniak u kota jest zwykle samotnie występującą zmianą – nie pojawia się gromadnie, w przeciwieństwie do piegów. Jeśli zauważysz u kota zmianę o nietypowym kolorze, kształcie czy teksturze, koniecznie skonsultuj się z lekarzem weterynarii.

Choroby autoimmunologiczne i predyspozycje genetyczne

Niektóre rasy kotów mogą być bardziej podatne na problemy skórne ze względu na predyspozycje genetyczne. Wady wrodzone, choroby autoimmunologiczne oraz inne schorzenia mogą powodować nadwrażliwość skóry i prowadzić do jej uszkodzenia. Takie zmiany mogą objawiać się w postaci strupków, owrzodzeń oraz innych problemów dermatologicznych.

Warto wspomnieć jeszcze o rzadkim schorzeniu wywołanym przez słońce, zwanym "słonecznym zapaleniem skóry" (ang. solar dermatitis), które dotyka nie tylko owłosionej części nosa, ale także lusterka. Obszar ten może ulec zaognieniu, a nawet owrzodzeniu. 

Czarny strupek na nosie kota - jak zdiagnozować problem?

Najważniejsza jest dokładna obserwacja! Opiekun powinien zwrócić uwagę na to, jak wygląda i jaką teksturę ma plamka bądź strupek. Należy też przyglądać się ewentualnym innym objawom, takim jak przede wszystkim:

• swędzenie,
• utrata sierści,
• obecność wydzieliny,
• zmiany w zachowaniu (np. nerwowość).

Wszystkie spostrzeżenia opisz dokładnie lekarzowi weterynarii.

Jak leczyć strupki – i przyczyny ich powstania?

Leczenie zależy od przyczyny wystąpienia zmiany. W przypadku alergii lekarz może zalecić zmianę diety, leki przeciwhistaminowe lub kortykosteroidy. Infekcje bakteryjne czy dermatofitozy wymagają zastosowania odpowiednich leków, takich jak antybiotyki lub leki przeciwgrzybicze.

W przypadku pasożytów konieczne będzie zastosowanie preparatów przeciwpasożytniczych, które pomogą pozbyć się uciążliwych „pasażerów”. 

W przypadku problemów skórnych wynikających z nowotworów lub chorób autoimmunologicznych, leczenie powinno być prowadzone przez weterynarza specjalizującego się w onkologii/dermatologii.

Czarny strupek, który pojawił się na nosie kota, może mieć wiele przyczyn, od alergii po poważne schorzenia. Kluczowe jest, aby nie ignorować go i zasięgnąć porady weterynaryjnej, zwłaszcza jeśli towarzyszą mu inne niepokojące symptomy.