Maltańczyk (bichon maltański)

Umaszczenie psa powinno być czysto białe, choć dopuszczalny jest także blady odcień kości słoniowej.

Maltańczyk ma długą sierść (do 20 cm). Głowa, tułów, ogon oraz kończyny pokryte są jedwabistym, bardzo długim i błyszczącym włosem. Sierść jest prosta i przyjemna w dotyku, bez śladów fal czy loków.

Tęczówki są w kolorze ciemnej ochry.

Opis rasy maltańczyka jest dość charakterystyczny. To mały pies, którego tułów jest o jedną trzecią dłuższy niż jego wysokość w kłębie, przez co sylwetka wydaje się szczupła i wydłużona. Czaszka jest płaska, oczy okrągłe i bardzo ciemne. Trójkątne, wysoko osadzone uszy charakteryzują się długim włosem. Są wiszące i przylegają do boków czaszki. Kończyny są krótkie i proste, również bardzo owłosione. Ogon, osadzony w poziomie zadu, tworzy pojedyncze duże zagięcie, a jego koniec dotyka zadu, opadając między biodra. Włos na ogonie jest bardzo długi, dotyka uda.

Maltańczyk, inaczej bichon maltański, jest rozkosznym psem, przywiązującym się do osób ze swojego najbliższego otoczenia, z którymi pragnie przebywać przez cały czas. Od swojego opiekuna wymaga dużo uwagi i miłości, nie znosi samotności.

Bichon maltański uwielbia spędzać czas ze swoimi właścicielami, głównie na zabawie, do której skutecznie potrafi ich namówić. Jest psem towarzyskim i serdecznym. 

Podczas zabawy maltańczyk jest bardzo żywiołowy, zdecydowanie bardziej ceni on jednak chwile, kiedy ma opiekuna tylko dla siebie i może w spokoju oddać się jego pieszczotom. 

Maltańczyk jest czworonogiem inteligentnym i podatnym na szkolenie. Choć należy do grupy psów do towarzystwa, świetnie spisuje się w różnych dyscyplinach psiego sportu wymagających dobrej komunikacji z właścicielem, takich jak np. dog dancing (taniec z psem).

Maltańczyk nie ma rozwiniętego instynktu drapieżcy. Może mieszkać z innymi małymi zwierzętami, zwłaszcza jeśli do ich obecności jest przyzwyczajany od szczeniaka.

Zachowanie maltańczyka wobec nieproszonych gości jest stanowcze. Na intruzów będzie reagował gwałtownie, ale swemu niezadowoleniu da wyraz jedynie poprzez głośne szczekanie. Potrzebuje chwili, by ocenić nowoprzybyłą osobę. Jeśli jej zaufa, zaprosi ją do wspólnej zabawy!

Maltańczyk mocno przywiązuje się do swojego opiekuna. Nie może być trzymany w odosobnieniu. Zrobi wszystko, by przypodobać się swojemu panu. 

Maltańczyk biały to śnieżnobiała kuleczka, która bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Jest od niej całkowicie zależna i jeśli nie może przebywać w towarzystwie człowieka przez cały dzień, trzeba go od szczeniaka przyzwyczajać do pozostawania w domu, by zminimalizować związany z tym stres. Należy stopniowo wydłużać okresy nieobecności. Pies w tym czasie powinien mieć do dyspozycji zabawki, by zająć czymś swoją uwagę. 

Niezależnie jednak od przedsięwziętych środków maltańczyk nie będzie dobrze znosił długich okresów samotności. Jeśli jego właściciel w ciągu dnia pracuje, musi zadbać o to, by zapewnić mu towarzystwo człowieka. 

Bichon maltański jest mądry, żywiołowy, ale jednocześnie łagodny. Uczy się z łatwością. Aby uzyskać pożądane efekty, pracę z psem należy podjąć jak najwcześniej, w okresie szczenięcym.

Nawet małe psy, takie jak maltańczyk, muszą przestrzegać zasad obowiązujących w domu oraz poznać ogólne reguły życia pośród ludzi i innych zwierząt, aby mogły się z łatwością z nimi integrować. 

Szczekanie jest głównym sposobem komunikacji tych małych psów. Wykorzystują je, aby wyrazić najróżniejsze emocje, od radości i podekscytowania, po frustrację i lęk.

Bichon maltański jest typowym domatorem. Nie będzie rozważał ucieczki, zwłaszcza jeśli jest traktowany jak pełnoprawny członek rodziny i otrzymuje od niej regularnie dowody czułości. 

Maltańczyk źle znosi samotność, pod nieobecność pana może więc powodować szkody w domu. Zrobi to albo z nudów, albo by dać upust nadmiarowi negatywnych emocji spowodowanych tęsknotą za opiekunem.  

W zależności od temperamentu i nabytych nawyków dorosły maltańczyk może być dość łakomy, choć nigdy przesadnie. Nie należy go przekarmiać, by nadmiernie nie przybrał na wadze.

Ze względu na małą wagę maltańczyk nigdy nie będzie dobrym stróżem. Z drugiej strony jego szczekanie, czasem bardzo głośne, na pewno zaalarmuje domowników, jeśli na ich terenie pojawi się intruz.

Pies maltańczyk nadaje się na towarzysza osoby, która po raz pierwszy decyduje się na adopcję czworonoga. Mały i łagodny, będzie wymarzonym pupilem dla dzieci i dorosłych. Osoby pracujące powinny jednak pamiętać, że bichon nie może pozostawać sam w domu przez cały dzień i musi mieć zapewnione towarzystwo. 

Pies rasy maltańczyk stworzony jest do życia w mieszkaniu. Spodoba mu się również w domu z ogrodem, w którym będzie mógł rozprostować łapy, ale w żadnym wypadku nie powinien być pozostawiany poza domem, z dala od rodziny.

Bichon maltański to spokojny pies i ma niewielkie potrzeby ruchowe. W deszczowy dzień chętniej zostanie w domu na wygodnej kanapie, niż wybierze się na spacer. Powinien być jednak wyprowadzany codziennie, a przechadzki nie powinny ograniczać się do najbliższego podwórka. 

Maltańczyk jest małym psem, nie sprawia więc trudności w transporcie. Mieści się w torbie i może podróżować wszelkimi środkami komunikacji publicznej. W samolocie z przyjemnością towarzyszy pasażerom w kabinie, natomiast w podróży samochodem powinien mieć do dyspozycji klatkę, która w razie wypadku zagwarantuje jego bezpieczeństwo.

Właściciel powinien zadbać o odpowiednią socjalizację psa, by ten dobrze znosił zmiany otoczenia. 

Maltańczykowi towarzystwo kotów nie przeszkadza, ich wzajemne relacje ułożą się jednak dużo lepiej, jeśli będzie do nich przyzwyczajany od szczeniaka.

Bichon maltański dobrze czuje się w towarzystwie psów, ale warto rozpocząć proces jego socjalizacji jak najwcześniej. Maltańczyk może mieszkać z innymi psami pod jednym dachem, ale bywa zaborczy. W jego wychowaniu należy więc położyć nacisk na akceptację potrzeb współtowarzyszy i wspólne korzystanie z różnych zasobów.

Maltańczyk miniaturka jest dobrym kompanem do zabawy z dziećmi. Chętnie spędza z nimi czas. Należy jednak zwracać uwagę na najmłodsze dzieci, by nie traktowały go jak zabawki i nie były napastliwe. 

Osoby starsze są idealnymi towarzyszami dla maltańczyka. Na emeryturze, nieaktywne zawodowo, mogą przebywać w domu przez większość dnia i tylko przez to, bez przesadnego rozpieszczania pupila, zaspokajają jego ogromną potrzebę bliskości człowieka. 

Utrata sierści u maltańczyków jest umiarkowana, co może dziwić zważywszy na ich długą i gęstą szatę. Występuje u nich tylko jeden okres linienia w roku.

Średnia długość życia maltańczyka to 13 lat.

Pomimo tego, że jest małym psem, maltańczyk cieszy się dość dobrym zdrowiem i jest silny. Niemniej ma wrodzone predyspozycje do niektórych chorób. 

Upał jest mniej uciążliwy dla maltańczyków niż niskie temperatury. Należy oczywiście zachować odpowiednią ostrożność, zapewniając psu stały dostęp do miski ze świeżą wodą oraz do zacienionego miejsca, gdzie będzie mógł się schłodzić i odpocząć.

Maltańczyk bardzo źle znosi mrozy, przy niższych temperaturach należy więc wprowadzić odpowiednie środki ostrożności. Nie będzie przesadą zaopatrzenie pieska w ciepłe okrycie podczas spacerów w okresie zimowym.

Maltańczyk łatwo przybiera na wadze. Przed otyłością powinna chronić go dieta odpowiednia do zdrowia danego osobnika i jego kondycji fizycznej.

• Rak
• Choroby serca
• Wrodzone zespolenie wrotno-oboczne (wrodzone zniekształcenie umożliwiające oczyszczanie krwi przez wątrobę, przez co toksyny przedostają się do organizmu)
• Zespół drżenia białych psów (WSDS, shaker dog syndrom – lekkie drgawki wstrząsające ciałem zwierzęcia spotykane u małych białych psów)
• Hydrocefalia, wodogłowie (zwiększenie objętości płynu mózgowo-rdzeniowego w układzie komorowym mózgu, na tę chorobę cierpią najczęściej psy miniaturki)
• Zapalenie spojówek
• Zwichnięcie rzepki
• Wrażliwe zęby i dziąsła

Maltańczyki to jedna z najstarszych ras, jej początki sięgają ok. 500 r. p.n.e. Były cenione m.in. w starożytnym Rzymie. Wbrew pozorom nazwa rasy nie ma nic wspólnego ze śródziemnomorską wyspą Maltą, lecz pochodzi od słowa “Màlat”, które w języku semickim używanym przez mieszkańców basenu Morza Śródziemnego oznaczało „schronienie” lub „port”. W strefie śródziemnomorskiej, a konkretnie na terenie Włoch, maltańczyk jest obecny już od tysięcy lat.