W większości przypadków za wyginięciem danej rasy nie kryją się żadne tragiczne okoliczności – rasa po prostu przestawała być użyteczna lub zaczęto ją modyfikować tak, że niebawem niemal w ogóle nie przypominała swojego pierwowzoru. Zanim jednak do tego doszło, wiele z nich dało początek rasom żyjącym obecnie. Oto 1o ras psów, które już nie istnieją.
1. Norfolk spaniel
Norfolk spaniel to rasa, która przestała istnieć stosunkowo niedawno, bo po 1903 roku. Choć bardzo popularna była teoria mówiąca o tym, że psy te wyhodowane zostały przez księcia Norfolk, na próżno szukać jej potwierdzenia w jakichkolwiek dokumentach. Norfolk spaniele cechowały się dużą wysokością w kłębie, dlatego swego czasu zwane były po prostu dużymi cocker spanielami. W 1885 roku założono oficjalny Klub Spanieli, wówczas też powstał wzorzec norfolk spaniela.
Pomimo tego nigdy nie doszło do ujednolicenia rasy. Psy te w pewnym momencie były niezwykle popularne, występowały licznie na terenie całej Anglii i w różnych jej zakątkach bardzo się od siebie różniły. Wykorzystywano je do pracy u boku myśliwych zarówno w wodzie i na lądzie, ale ich historia dobiegła końca z chwilą rozpoczęcia hodowli współczesnego springer spaniela angielskiego.
2. Tahitian dog
Tahitian dog to rasa psa pochodząca z Tahiti – największej wyspy Polinezji Francuskiej położonej w archipelagu Wysp Towarzystwa. Pies ten nie pełnił nigdy roli przyjaciela rodziny. Podobnie jak świnie czy kury hodowany był w celach spożywczych. To, co nie nadawało się do spożycia, wykorzystywane było przez rdzennych mieszkańców do wyrobu broni, odzieży a nawet biżuterii.
Mięso psa z Tahiti traktowane było jako prawdziwy przysmak i podawane w czasie ważnych świąt. Rasa wymarła prawdopodobnie w pierwszej połowie XIX wieku, gdy wraz z podróżnikami na wyspie pojawiły się inne psy i zaczęły krzyżować się z miejscowymi rasami. Pozostałe tahitańskie rasy spotkał podobny los.
3. Old spanish pointer
Old spanish pointer to bardzo stara rasa wywodząca się z Hiszpanii. Źródła wskazują, że jest ona najprawdopodobniej przodkiem niemal wszystkich współczesnych pointerów. O podobnych psach wspomina już rzymski pisarz i historyk Pliniusz Starszy żyjący na początku naszej ery.
W licznych dokumentach można odnaleźć informacje na temat niezwykłej zwinności i wytrwałości wymarłych już old spanish pointerów. Były to psy bardzo sprytne, pracowite i uparte, cechujące się doskonałą techniką polowania. W XVII i XVIII wieku psy trafiły do Anglii, gdzie zaczęto je krzyżować z innymi rasami w celu uzyskania jeszcze doskonalszego psa do polowań.
4. Kurī
Kuri to wymarła już rasa psa pochodząca z Polinezji, która następnie trafiła do Nowej Zelandii. Podobnie jak pies z Tahiti, kuri również służył za pożywienie. Z jego skóry wykonywano odzienia, a z kości wytwarzano broń. Ponadto wykorzystywano go jako towarzysza zabaw i polowań.
Wedle zachowanych przekazów pies ten nie szczekał, ale wydawał dźwięki przypominające wycie. Wśród europejskich kolonizatorów rasa nie miała dobrej opinii. Podróżnicy opisywali kuri jako psy nieprzyjazne a nawet agresywne, które często gryzły.
5. English water spaniel
English water spaniel, czyli angielski spaniel wodny, był nieocenionym towarzyszem myśliwych polujących na ptactwo. Pierwsze wzmianki na temat rasy pochodzą z drugiej połowy XVI wieku. Nie ma pewności co do tego, kim byli przodkowie rasy, ale w opisach pojawiają się informacje o tym, że był podobny do springer spaniela skrzyżowanego… z pudlem!
Psy cechowały się białym umaszczeniem z brązowymi łatami. Ostatni przedstawiciele rasy żyli jeszcze w latach 30. ubiegłego wieku.
6. Bullenbeisser
Tę wymarłą już rasę uznaje się za bezpośredniego przodka współczesnego boksera. Bullenbeissery były psami myśliwskimi, które wykorzystywano m.in. do polowań na niedźwiedzie, wilki czy dziki. Czworonogi te doskonale radziły sobie z tym zadaniem, bo były bardzo duże (do 75 cm wysokości w kłębie), silne, odważne i wytrwałe.
Występowały w umaszczeniu czarnym, płowym oraz popielatoszarym. Egzemplarze wykorzystywane do polowania miały przycinane uszy w celu zapewnienia im bezpieczeństwa (by walczące dzikie zwierzę nie mogło ich złapać, przytrzymać i zranić).
7. Braque du Puy
Rasa wywodzi się z Francji, a dokładnie z historycznej krainy Poitou znajdującej się na zachodzie kraju. Nie ma jasności co do pochodzenia rasy, ale jedna z teorii głosi, że dwaj bracia o nazwisku du Puy połączyli swoje psy – charta arabskiego i wyżła pirenejskiego.
Inna z kolei mówi o tym, że w powstaniu rasy brały udział psy rasy greyhound. Braque du Puy były typowymi psami myśliwskimi, świetnie przystosowanymi do polowań na terenach nizinnych. Były bardzo szybkie i zwinne. Cechowały się dużą wysokością w kłębie i umaszczeniem białym z wątrobianymi bądź pomarańczowymi łatami.
8. Argentine polar dog
Argentine polar dog, czyli argentyński pies polarny, został stworzony przez argentyńską armię po to, aby zasilić szeregi psów zaprzęgowych w argentyńskiej bazie na Antarktydzie. Czworonóg ten powstał ze skrzyżowania takich ras jak: alaskański malamut, syberyjski husky, mandżurski szpic oraz pies grenlandzki. Ostatni raz żywy egzemplarz widziano w 1994 roku.
W tym przypadku powodem wyginięcia rasy była poważna ingerencja człowieka. W wyniku traktatu nakazano wycofanie wszystkich przedstawicieli rasy, argumentując decyzję tym, że zakłócała ona równowagę ekologiczną Antarktydy. Psy trafiły do Argentyny, ale po krótkim czasie większość z nich zmarła z powodu różnych chorób. Te, które przeżyły, zostały skrzyżowane z innymi czworonogami. Obecnie nie istnieje argentyński pies polarny czystej rasy, dlatego uznana została ona za wymarłą.
9. Alaunt
Alaunt to bardzo stara rasa, której początki sięgają czasów starożytnych. Psy te żyły zarówno w Europie i Azji Środkowej aż do XVII wieku. Wykorzystywane były do polowań na duże zwierzęta, a także jako psy stróżujące, pasterskie i bojowe. Choć obecnie rasa uznana jest za wymarłą, cieszy się sporą popularnością, ponieważ istnieją liczne organizacje, które starają się ją odtworzyć.
10. Dogo cubano
Dogo cubano, nazywany również mastifem lub ogarem kubańskim, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Kuby. Pełnił tam bardzo niewdzięczną rolę, ponieważ wykorzystywany był do ścigania zbiegłych niewolników. Koniec ery niewolników na Kubie okazał się równocześnie początkiem końca rasy, ponieważ nie znaleziono dla niej innego „zastosowania”.
Nie doceniono jej doskonałych umiejętności m.in. stróżujących, dlatego podzieliła los innych wymarłych ras. Dogo cubano były dużymi psami cechującymi się szeroką, krótką kufą, zwisającymi uszami i długimi, prostymi ogonami. Nie ma pewności co do historii powstania rasy, ale były one prawdopodobnie przodkami mastifów, buldogów oraz psów pasterskich.
