Kuweta zawsze stanowiła element wyposażenia domu, w którym mieszkał kot. Dziś jednak w sklepach zoologicznych coraz częściej można natknąć się na kuwety dla psa. Dostępne są one w wielu rozmiarach, wzorach i kolorach, a zatem można je z łatwością dopasować nie tylko do wielkości psa, ale także… do wystroju mieszkania.
Toaleta dla psa przyjąć może rozmaite formy. Można nabyć kuwetę narożną, kuwetę wykładaną specjalną matą, a nawet kuwetę z wyściółką imitującą trawę. Można również kupić specjalny żwirek dla psa. Pytanie tylko, po co to robić?
Kuweta dla psów – czy to dobry pomysł?
Motywacje kierujące właścicielami psów, którzy decydują się na kupno kuwety i wstawienie jej do domu, są przeróżne. Do najczęściej wymienianych należą:
- konieczność pozostawienia psa samego na wiele godzin w ciągu dnia,
- troska o zdrowie pupila w chłodne, wietrzne i deszczowe (lub śnieżne) dni,
- obawa przed pobrudzeniem się psa i koniecznością częstego kąpania pupila,
- obawa przed zniszczeniem przez psa pięknej sierści podczas spaceru (ta motywacja dotyczy psów wystawowych),
- brak czasu i niechęć opiekunów do wyprowadzania zwierzęcia na spacery,
- dotychczasowe problemy z zachowaniem przez psa czystości w domu.
Kuweta dla psa wielu niedoświadczonym opiekunom wydaje się najlepszym sposobem na nauczenie szczeniaka czystości. W rzeczywistości takie postępowanie sprawia, że młodemu pieskowi trudniej zrozumieć zasady załatwiania potrzeb fizjologicznych na zewnątrz –
Kuweta dla psa nabywana jest także dla osobników dorosłych, najczęściej dla psów ras małych: kuweta dla yorka czy kuweta dla maltańczyka to najpopularniejsze wersje psiej toalety. Właściciele niewielkich psów często uskarżają się na trudności z nauczeniem zwierzęcia zachowania czystości w domu.
Prawdą jest, że małe rasy trudniej nauczyć załatwiać swoje potrzeby na zewnątrz – związane jest to zarówno z koniecznością dłuższego pozostania szczeniąt przy matce (minimum 12 tygodni), jak i z szybszą przemianą materii u niewielkich czworonogów. Wystarczy jednak trochę więcej pracy z psem i zaangażowania właścicieli, by chihuahua czy york zaczęły załatwiać swoje potrzeby podczas spaceru.
Kuweta dla psów – opinie ekspertów
Behawioryści są zgodni: pies i kuweta to niezbyt dobre połączenie. Wszelkie korzyści płynące z zastosowania psiej kuwety w domu to tak naprawdę korzyści dla opiekunów, nie dla psów. Pies, aby móc zaspokoić wszystkie swoje potrzeby emocjonalne oraz realizować zachowania typowe dla swojego gatunku, musi mieć kontakt z innymi psami i ludźmi. Zwierzę, które stopniowo pozbawiane jest spacerów, może zacząć sprawiać coraz więcej problemów – znacznie poważniejszych niż sikanie w mieszkaniu.
Oto najważniejsze argumenty przemawiające za tym, że kuweta dla psa (umieszczona docelowo na stałe) to kiepski pomysł:
- Psy mają osobiste preferencje co do podłoża, na którym załatwiają swoje potrzeby. Wyrabiają je sobie bardzo szybko i trudno je później zmienić. Jeśli nauczymy szczenię sikać na podkład lub do kuwety wypełnionej żwirkiem czy trocinami, może się okazać, że pies nie będzie chciał zrobić siku na trawie czy ubitej ziemi. Paradoksalnie, chcąc pomóc szczeniakowi w nauce zachowania czystości w domu, możemy sprawić, że pies będzie powstrzymywać się na podwórku przed wypróżnieniem i swoje potrzeby załatwi dopiero po powrocie do domu – w miejscu, w którym czuje się bezpiecznie i na podłożu, które kojarzy mu się z załatwianiem potrzeb fizjologicznych.
- Jeśli pies od początku ma problemy z utrzymaniem czystości w domu i zdarza mu się posikiwać w mieszkaniu, najprawdopodobniej jest to wynik błędów wychowawczych. Nauczenie psa załatwiania się podczas spaceru może okazać się nawet łatwiejsze i mniej angażujące opiekunów niż nauka korzystania z kuwety.
- Pies nie rozumie, że wypróżnianie się w domu jest dobre tylko w określonym miejscu i czasie – istnieje ryzyko, że jeśli nauczymy psa korzystać z psiej kuwety, wkrótce zacznie wypróżniać się także w innych częściach domu.
- Właściciele psów, którzy okresowo wprowadzają kuwetę, np. w okresie jesienno-zimowym, tym samym w znaczący sposób ograniczając liczbę i długość spacerów z pupilem, mogą takim zachowaniem spowodować, że pies zacznie się bać otoczenia. Separowany od hałasów, zwierząt, ludzi i zapachów, szybko się od nich odzwyczai i zacznie odczuwać lęk przed nimi, co może doprowadzić do niechęci do spacerów oraz poważnych zaburzeń lękowych i problemów behawioralnych u psa.
Czy kuweta dla psa jest dobrym rowiązaniem, gdy pies nie zachowuje czystości?
Kuweta dla psa często staje się najłatwiejszym rozwiązaniem w sytuacji, gdy pies, który dotąd załatwiał swoje potrzeby wyłącznie na zewnątrz, nagle zaczyna brudzić w domu. „Rozwiązywanie” tego typu problemów poprzez kupno psiej toalety jest bardzo niebezpiecznym zjawiskiem, ponieważ opiekunowie czworonoga uznają sprawę za zakończoną i nie dociekają przyczyny zmiany zachowania zwierzęcia. Tymczasem brudzenie w domu przez psa, który był dobrze nauczony czystości, może sygnalizować problemy zdrowotne.
Fakt, że pies siusa w domu może być oznaką wielu chorób układu moczowego lub cukrzycy.
Oddawanie kału w mieszkaniu może z kolei sugerować problemy trawienne, chorobę jelit, a nawet zapalenie stawów – ból kończyn przyczynia się do niechęci do przyjmowania przykucniętej pozycji, przez co defekacja następuje dopiero wtedy, gdy zwierzę nie jest w stanie dłużej wytrzymać bez wypróżnienia.
Brudzenie w domu przez dorosłego, wychowanego psa może mieć także źródło w problemie natury psychologicznej. Dlatego, zamiast kupować kuwetę dla psa, warto wybrać się z pupilem do weterynarza, choćby po to, by wykluczyć problemy zdrowotne zwierzęcia, które mogłyby mieć wpływ na częstotliwość oddawania moczu i kału.
Oczywiście to nie tak, że kuweta dla psa to samo zło. Może się ona okazać przydatnym przedmiotem w kilku sytuacjach. Można z niej korzystać, kiedy pies wymaga kwarantanny oraz w przypadku zwierząt chorych lub starych, niezdolnych do odbywania spacerów. We wszystkich innych przypadkach stosowanie kuwety dla psa jest przejawem wygodnictwa opiekunów lub ich niewiedzy i ignorancji w zakresie podstawowych informacji o naturalnych uwarunkowaniach i potrzebach pupila.
Bibliografia:
1. D. F. Horowitz, D. S. Mills, Medycyna behawioralna psów i kotów, s.118-122, Łódź 2016
