Bichon maltański

Umaszczenie powinno być czysto białe, choć dopuszczalny jest także blady odcień kości słoniowej.

Sierść jest bardzo długa (dochodzi do 20 cm). Głowa, tułów, ogon oraz kończyny pokryte są jedwabistym, bardzo długim i błyszczącym włosem. Sierść jest prosta i przyjemna w dotyku, bez śladów fal czy loków.

Tęczówki są w kolorze ciemnej ochry.

Opis rasy maltańczyka jest dość charakterystyczny. To mały pies, którego tułów jest o jedną trzecią dłuższy niż jego wysokość w kłębie, przez co sylwetka wydaje się szczupła i wydłużona. Czaszka jest płaska, oczy okrągłe i bardzo ciemne. Trójkątne, wysoko osadzone uszy charakteryzują się długim włosem, są wiszące i przylegają do boków czaszki. Kończyny są krótkie i proste, również bardzo owłosione. Ogon jest osadzony w poziomie zadu i tworzy pojedyncze duże zagięcie, a jego koniec dotyka zadu, opadając między biodra. Włos na ogonie jest bardzo długi, dotyka uda.

Bichon maltański jest rozkosznym psem, bardzo przywiązanym do osób ze swojego najbliższego otoczenia, z którymi pragnie przebywać przez cały czas. Niezależność nie leży w charakterze maltańczyka. Od swojego pana wymaga on dużo uwagi i miłości, nie znosi samotności.

Bichon maltański uwielbia spędzać czas ze swoimi właścicielami, głównie na zabawie, do której skutecznie potrafi ich namówić. Jest psem towarzyskim i serdecznym, który sprawdzi się jako przyjaciel najmłodszych członków rodziny. Rodzice powinni jednak nauczyć dzieci szacunku dla psa, aby zabawy przebiegały bez przykrych incydentów.

Podczas zabawy maltańczyk jest bardzo żywiołowy, zdecydowanie bardziej ceni on jednak chwile, kiedy ma opiekuna tylko dla siebie i może w spokoju oddać się jego pieszczotom. Jeśli przy okazji może poleżeć przy nim na kanapie, niczego więcej nie potrzebuje szczęścia.

Maltańczyk jest czworonogiem bardzo inteligentnym i podatnym na szkolenie. Choć należy do grupy psów do towarzystwa, świetnie spisuje się w różnych dyscyplinach psiego sportu wymagających dobrej komunikacji z właścicielem, takich jak np. dog dancing (taniec z psem).

Maltańczyk nie ma rozwiniętego instynktu drapieżcy. Może bez problemu mieszkać z innymi małymi zwierzętami, zwłaszcza jeśli do ich obecności jest przyzwyczajany od szczeniaka.

Zachowanie maltańczyka wobec nieproszonych gości jest dość stanowcze. Ten mały piesek na intruzów będzie reagował gwałtownie, ale swemu niezadowoleniu da wyraz jedynie poprzez głośne szczekanie. Potrzebuje chwili, by ocenić nowoprzybyłą osobę i później albo doprasza się o jej pieszczoty, albo szczeka na nią jeszcze głośniej, by ją odstraszyć.

Maltańczyk mocno przywiązuje się do swojego opiekuna. Nie może być trzymany w odosobnieniu, bo bardzo źle znosi samotność. Zrobi wszystko, by przypodobać się panu. Potrafi godzinami wpatrywać się w niego, dając wyraz swojej ogromnej miłości.

Maltańczyk biały to śnieżnobiała kuleczka, która bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Jest od niej całkowicie zależna i jeśli nie może przebywać w towarzystwie człowieka przez cały dzień, np. jako pupil emeryta, koniecznie trzeba ją od szczeniaka przyzwyczajać do pozostawania w domu, by zminimalizować związany z tym stres. Należy stopniowo wydłużać okresy nieobecności (na początku pięć minut, później dziesięć, kwadrans, pół godziny itd.). Pies w tym czasie powinien mieć do dyspozycji zabawki, by zająć czymś swoją uwagę. Wszystko po to, by oszczędzić mu niepokoju i frustracji, które mogą zaszkodzić jego relacji z opiekunem.

Niezależnie jednak od przedsięwziętych środków maltańczyk nie będzie dobrze znosił długich okresów samotności, nie można go więc pozostawiać samemu sobie przez cały dzień. Jeśli jego właściciel w ciągu dnia pracuje, musi zadbać o to, by zapewnić mu towarzystwo człowieka. Może to być wynajęty opiekun, choć maltańczyk na pewno bardziej ucieszy się, jeśli pan będzie go odwiedzał w domu podczas przerwy na lunch, albo po prostu zabierze ze sobą do pracy.

Bichon maltański jest mądry, żywiołowy, ale jednocześnie łagodny. Uczy się z łatwością, a lekcje są przyjemne zarówno dla psa, jak i dla właściciela. Aby uzyskać pożądane efekty, pracę z psem należy podjąć wcześnie. Podstawy szkolenia powinien przyswoić jeszcze jako szczeniak. Nie należy tego procesu zaniedbywać.

Nawet małe psy, takie jak maltańczyk, muszą przestrzegać zasad obowiązujących w ich domu oraz poznać ogólne reguły życia pośród ludzi i innych zwierząt, aby mogły się z łatwością z nimi integrować. Szkolenie należy podjąć jak najwcześniej, aby bichon nie nabrał złych nawyków. Dużo łatwiej nauczyć go poprawnych zachowań, niż oduczać tych niepożądanych, zwłaszcza mocno zakorzenionych. Szczególny nacisk należy położyć na przyzwyczajanie do nieobecności pana, gdyż ten towarzyski pies znosi je wyjątkowo źle. 

Można powiedzieć, że szczekanie jest głównym sposobem komunikacji tego małego pieska. Wykorzystuje je, aby wyrazić najróżniejsze emocje, od radości i podekscytowania, po frustrację i lęk.

Bichon maltański jest typowym domatorem. Nie będzie rozważał ucieczki, zwłaszcza jeśli jest traktowany jak pełnoprawny członek rodziny i jeśli otrzymuje od niej regularnie dowody czułości. 

Maltańczyk bardzo źle znosi samotność, pod nieobecność pana może więc powodować szkody w domu. Zrobi to albo z nudów, albo by dać upust nadmiarowi negatywnych emocji spowodowanych tęsknotą za opiekunem.  

W zależności od temperamentu i nabytych nawyków dorosły maltańczyk może być dość łakomy, choć nigdy przesadnie. Nie należy przekarmić tego małego pieska, by nadmiernie nie przybrał na wadze.

Ze względu na małą wagę maltańczyk nigdy nie będzie dobrym stróżem. Z drugiej strony jego szczekanie, czasem bardzo głośne, na pewno zaalarmuje domowników, jeśli na ich terenie pojawi się intruz.

Pies maltańczyk z całą pewnością nadaje się na towarzysza osoby, która po raz pierwszy decyduje się na adopcję czworonoga. Mały i łagodny, będzie wymarzonym pupilem dla dzieci i dorosłych, dla osób aktywnych zawodowo oraz tych na emeryturze. Osoby pracujące powinny jednak pamiętać, że bichon nie może pozostawać sam w domu przez cały dzień i musi mieć zapewnione towarzystwo. Jest to jedna z kwestii, którą przyszły właściciel maltańczyka powinien rozważyć, zanim podejmie decyzję o adopcji.

Pies rasy maltańczyk to domowy piesek stworzony do życia w mieszkaniu. Docenia zaciszne wnętrza i nie przeszkadza mu przebywanie w zamkniętej przestrzeni. Spodoba mu się również na wsi, w domu z ogrodem, w którym będzie mógł rozprostować łapy, ale w żadnym wypadku nie powinien być pozostawiany poza domem, z dala od rodziny.

Bichon maltański to spokojny pies i ma niewielkie potrzeby ruchowe. W deszczowy dzień na pewno z większą chęcią zostanie w domu na wygodnej kanapie niż wybierze się na spacer. Powinien być jednak wyprowadzany codziennie, a przechadzki nie powinny ograniczać się do najbliższego podwórka. Choć nie jest psem sportowym, do pełni szczęścia bichon potrzebuje pewnej dawki ruchu, która będzie go odpowiednio stymulować zarówno fizycznie, jak i umysłowo.

Maltańczyk jest małym psem, nie sprawia więc większych trudności w transporcie. Jego pan powinien zabierać go ze sobą wszędzie, gdy tylko ma taką możliwość, gdyż bichon źle znosi jego nieobecność. Dzięki swojej niewielkiej masie maltańczyk bez problemu mieści się w torbie i może podróżować wszelkimi środkami komunikacji publicznej. W samolocie z największą przyjemnością towarzyszy pasażerom w kabinie, natomiast w podróży samochodem powinien mieć do dyspozycji klatkę, która w razie wypadku zagwarantuje jego bezpieczeństwo.

Aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek podczas transportu maltańczyka, właściciel powinien zadbać o jego odpowiednią socjalizację, by ten dobrze znosił zmiany otoczenia. Należy również wdrożyć odpowiednie szkolenie psa, aby nie rozpraszał się w trakcie podróży i pozostawał posłuszny pomimo ogromu bodźców.

Maltańczykowi towarzystwo kotów nie przeszkadza, ich wzajemne relacje ułożą się jednak dużo lepiej, jeśli będzie do nich przyzwyczajany od szczeniaka.

Bichon maltański dobrze czuje się w towarzystwie innych psów, ale warto rozpocząć proces jego socjalizacji jak najwcześniej. Dzięki temu rozwinie wrodzone umiejętności komunikowania się z psami i będzie we właściwy sposób wchodził z nimi w relacje. Maltańczyk może mieszkać z innymi psami pod jednym dachem, ale bywa zaborczy, w jego wychowaniu należy więc położyć nacisk na akceptację potrzeb współtowarzyszy i wspólne korzystanie z różnych zasobów.

Maltańczyk jest bardzo dobrym kompanem do zabawy dla maluchów. Chętnie spędza z nimi czas. Należy jednak zwracać uwagę na najmłodsze dzieci, które zupełnie nieświadomie mogą być zbyt napastliwe wobec tego wrażliwego pieska.

Osoby w starszym wieku są idealnymi towarzyszami dla maltańczyka. Na emeryturze, nieaktywne zawodowo, mogą przebywać w domu przez większość dnia i tylko przez to, bez przesadnego rozpieszczania pupila, zaspokajają jego ogromną potrzebę bliskości człowieka. Dodatkowo, jako że bichon maltański nie wymaga dużej codziennej dawki ruchu i jest z natury spokojny, sprawdzi się jako pies do towarzystwa dla osób prowadzących siedzący tryb życia.

Utrata sierści u maltańczyków jest umiarkowana, co może dziwić zważywszy na ich długą i gęstą szatę. Występuje u nich tylko jeden okres linienia w roku.

Średnia długość życia maltańczyka to 13 lat.

Pomimo tego, że jest małym psem, maltańczyk cieszy się dość dobrym zdrowiem i jest silny, choć ma też wrodzone predyspozycje do niektórych chorób. 

Upał jest mniej uciążliwy dla maltańczyków niż bardzo niskie temperatury. Należy oczywiście zachować odpowiednią ostrożność, zapewniając psu stały dostęp do miski ze świeżą wodą oraz do zacienionego miejsca, gdzie będzie mógł się schłodzić i odpocząć.

Maltańczyk bardzo źle znosi mrozy, przy niższych temperaturach należy więc wprowadzić odpowiednie środki ostrożności. Nie będzie przesadą zaopatrzenie pieska w ciepłe okrycie podczas spacerów w okresie zimowym.

Maltańczyk łatwo przybiera na wadze. Przed otyłością powinna chronić go dieta odpowiednia do zdrowia danego osobnika i jego kondycji fizycznej.

-    Rak
-    Choroby serca
-    Wrodzone zespolenie wrotno-oboczne (wrodzone zniekształcenie umożliwiające oczyszczanie krwi przez wątrobę, przez co toksyny przedostają się do organizmu)
-    Zespół drżenia białych psów (WSDS, shaker dog syndrom – lekkie drgawki wstrząsające ciałem zwierzęcia spotykane u małych białych psów)
-    Hydrocefalia, wodogłowie (zwiększenie objętości płynu mózgowo-rdzeniowego w układzie komorowym mózgu, na tę chorobę cierpią najczęściej psy miniaturki)
-    Zapalenie oczu
-    Zwichnięcie rzepki
-    Wrażliwe zęby i dziąsła