Psy, które nie linieją – po co ich szukamy?
Choć na bramkach czy drzwiach miłośników psiaków możemy niejednokrotnie obejrzeć tabliczki z zabawnymi tekstami, jak np. "Sierść mojego psa jest w tym domu dekoracją" czy "W tym domu dodajemy sierść do jedzenia, picia i prania" albo "Nie tolerujesz zwierząt? Zostań za drzwiami", prawda jest taka, że sierść nagminnie lądująca w porannej kawie czy w zupie nie jest już powodem do radości.
Wyjścia z tej sytuacji są zasadniczo trzy – zrezygnować z posiadania psa (co wydaje się opcją najmniej atrakcyjną!), przygotować się na częstsze niż standardowo sprzątanie lub rozejrzeć się za rasami, które gubią stosunkowo niewiele sierści.
Czy istnieją psy, które nie gubią sierści wcale?
To również należy jasno zaznaczyć – nie ma takich ras. Jeśli mają sierść, w mniejszym czy większym stopniu będzie ona wypadać.
Wiele osób poszukuje ras niegubiących sierści z jeszcze innego powodu niż chęć zaoszczędzenia sobie czasu i energii na wiecznym sprzątaniu. Powodem tym jest alergia. Tu jednak należy zwrócić uwagę na istotną kwestię – czynnikiem uczulającym są przede wszystkim psia ślina i łuszczący się naskórek (a dokładniej znajdujące się w nim białka), nie zaś sama sierść, jak się powszechnie uważa.
Poznaj rasy psów, które gubią mało sierści
Wbrew pozorom ras gubiących niewiele sierści jest całkiem sporo. Oto kilka z nich. Jak je pielęgnować? Czym się charakteryzują?
Pudel
Pudel występuje w kilku wielkościach. Najmniejszy jest pudel toy, który – zgodnie z nazwą – przypomina zabawkę. Niewielkich rozmiarów psem jest także pudel miniaturowy. Obie odmiany są wesołe, energiczne, ale równieżdość hałaśliwe. Spokojniejszymi psami są pudle średnie i duże.
Specyficzny, wełnisty włos pudli jest bardzo obfity, miękki i wykazuje tendencję do skręcania się, a jego ogromną zaletą jest to, że prawie nie wypada. Mimo, że pudle prawie nie linieją, ich włos wymaga regularnej pielęgnacji. Co kilka dni konieczne jest szczotkowanie, a raz na 2-3 miesiące należy psa obciąć.
Bichon frise
Bichon frise to mały psiak, który waży przeciętnie od 4 do 7 kg. Nie dość, że ta śnieżnobiała rasa nie linienie, to jeszcze – co zapewne dla wielu osób będzie dużą zaletą – nie pachnie psem. Wszyscy na pewno znamy ten charakterystyczny zapach, który nie każdemu przypada do gustu.
Niestety coś za coś – pielęgnacja czworonoga jest dość czasochłonna i do najłatwiejszych nie należy. Bichon wymaga regularnego strzyżenia co kilka tygodni i niemal codziennego czesania. Piesek ten na pewno nie jest polecany osobom bardzo zapracowanym, często przebywającym poza domem, bowiem wymaga uwagi nie tylko w kwestii pielęgnacji – kocha pieszczoty i nie znosi samotności!
Yorkshire terrier
Popularny york pochodzi z Wielkiej Brytanii, gdzie wykorzystywano go niegdyś do polowań na szczury. Trudno to sobie dziś wyobrazić patrząc na eleganckie yorki w wymyślnych fryzurach.
Yorki to psy jest żywiołowe, wesołe i niezwykle przyjazne. Jednak, jak przystało na teriery, są również uparte i zadziorne. Z tego powodu te pieski polecane są doświadczonym opiekunom, którzy będą potrafili je odpowiednio ułożyć.
Choć pieski te gubią niewiele sierści, zaleca się regularne korzystanie z usług groomera, ponieważ ich szata ta stale rośnie, po jakimś czasie będzie się kołtunić i przeszkadzać pupilowi.
Cairn terier
Kolejny niewielki piesek (waży średnio 6-8 kg), tym razem z grupy terierów. Większość terierów charakteryzuje się niewielką utrata sierści, np. oprócz cairn terriera to border terrier, boston terrier, welsh terrier i wspomniany yorkshire terrier.
Cairn terier nie wymaga też skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych – wystarczy wyczesać go raz na tydzień. Ponadto konieczne jest trymowanie raz na kilka miesięcy. Co więcej, jest to rasa dość zdrowa i długowieczna. To mały myśliwy, który jest bardzo energiczny, dlatego polecany jest osobom aktywnym.
Sznaucer miniaturowy
Wszystkie trzy odmiany sznaucerów – małe średnie i olbrzymie – mają szorstką sierść, która mało linieje i nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielegnacyjnych.
Rasa ta powstała końcem XIX wieku ze skrzyżowania sznaucera średniego z pinczerem małpim i prawdopodobnie pudlem. Pierwotnie sznaucery wykorzystywane były jako szczurołapy i psy stróżujące. Sznaucer miniaturowy, podobnie jak poprzednik, jest bardzo energicznym, wesołym i skłonnym do zabawy czworonogiem.
Wymaga dużo ruchu i ćwiczeń umysłowych, wykazuje dość silny instynkt łowiecki. Właściciel z powodzeniem może oddać się ulubionym rozrywkom ze swoim wiernym pupilem, bowiem gubi on niewiele sierści, a jego pielęgnacja nie jest czasochłonna (ogranicza się do czesania 1-2 razy w tygodniu i trymowania co kilka miesięcy).
Maltańczyk
Maltańczyk to nieduży piesek, ważący przeciętnie nie więcej niż 4 kg. Już od dłuższego czasu uznawany jest za psa „hipoalergicznego”. Raczej nie linieje lub też traci sierść w bardzo niewielkim stopniu.
Jego pielęgnacja nie jest bardzo trudna, ale maltańczyk wymaga codziennego czesania ze względu na długi włos, który w przeciwnym wypadku będzie się kołtunił. To doskonały pies do towarzystwa dla osób średnio aktywnych i rodzin z dziećmi. Lubi zabawę, jest bardzo towarzyski i szybko się uczy.
Basenji
Kolejny pies, który nie gubi zbyt wiele sierści to basenji. W Polsce rasa ta nie jest jeszcze szczególnie rozpowszechniona. Pochodzi on prawdopodobnie z Afryki Środkowej, zaliczany jest do ras pierwotnych, nazywany także m.in. psem kongijskim. Co ciekawe, psy tej rasy raczej w ogóle nie szczekają. Są natomiast bardzo energiczne, dlatego wymagają zaangażowanego, konsekwentnego przewodnika.
Psy, które nie gubią sierści… bo jej nie mają!
Poza rasami, które cechują się niewielkim linieniem są też takie rasy psów, które nie linieją w ogóle, bo po prostu są to psy, które nie posiadają sierści. Co to za rasy?
Nagi pies meksykański
Shutterstock
Jak sama nazwa wskazuje, nagi pies meksykański rzeczywiście jest pozbawiony sierści. Nazywany jest również bezwłosym psem Azteków. Co interesujące, w Meksyku rasa była hodowana w konkretnym celu – by jej przedstawiciele… ogrzewali swoim właścicielom nogi!
Nagi pies peruwiański
Jak poprzednik, nagi pies peruwiański oczywiście także nie posiada włosów, występuje w odmianie dużej, średniej i miniaturowej. W Polsce nagie psy – zarówno meksykańskie, jak i peruwiańskie – należą do rzadkości.
Grzywacz chiński
To jedna z najpopularniejszych chińskich ras psów. Ze wszystkich bezwłosych psów to chyba właśnie grzywacz chiński jest najbardziej popularny. Choć tak nie do końca bezwłosych, bowiem posiada on owłosienie na głowie, łapkach i ogonie. Choć nie każdy o tym wie, istnieje także odmiana grzywacza chińskiego z sierścią.
Wyżej wymienione rasy to zaledwie kilka propozycji dla tych, którzy pragną uniknąć w domu bezustannej walki z ogromnymi ilościami sierści. Trzeba jednak pamiętać o tym, że niezależnie od tego, jak niewiele sierści gubi psiak, wymaga on stosownej do rasy pielęgnacji – czesania, kąpieli, strzyżenia czy trymowania.
