Eleganckie, jedwabiste futerko sprawia, że koty długowłose wydają się być stworzone na salony, do prezentowania się dumnie na sofie.
Tymczasem wśród ras kotów długowłosych wyróżniamy całą paletę różnorodnych charakterów i temperamentów.
Kot długowłosy, czyli jaki?
W potocznym języku funkcjonują określenia „koty długowłose” i „koty półdługowłose”. Pierwsze określenie dotyczy kotów perskich, które mająnajdłuższe futro spośród kotów rasowych. Stąd inne rasy z dłuższą sierścią są nazywane dla odróżnienia kotami półdługowłosymi.
W rzeczywistości jednak nie ma kotów półdługowłosych! Nasi pupile mogą mieć sierść albo krótką, albo długą.
Pielęgnacja kotów z długim włosem
Długa i miękka w dotyku sierść to piękna ozdoba, ale duże wyzwanie dla opiekuna. Długa sierść łatwiej się filcuje, a powstałe kołtuny bywają trudne do usunięcia. Gęste, długie futro wymaga starannego szczotkowania. W okresie wiosennego i jesiennie linienia najlepiej wyczesywać mruczka codziennie, przez resztę roku - dwa, trzy razy w tygodniu.
W przypadku kotów o rzadkim podszerstku potrzebne będą: rękawica, szczotka i grzebień. W przypadku kotów o gęstym podszerstku przyda się również furminator.
Kot perski
Kot perski należy do najbardziej znanych ras kotów. Jest rasą starą – może się poszczycić długą historią i wielowiekową tradycją kociego arystokraty, choć jest jednocześnie rasą, która na przestrzeni ostatnich stu lat została przez człowieka najbardziej zmieniona (obok kota syjamskiego).
Persy starego typu miały bardziej wydłużony pyszczek i nieco większe uszy. Dziś coraz więcej osób próbuje powrócić do klasycznego typu persa (znany jest on jako „Doll Face Persian”).
Pers jest zwierzęciem spokojnym, zrównoważonym, choć wcale nie leniwym. Lubi się bawić, ale najczęściej „na parterze” – większość persów nie przepada za wspinaczką. Przyszły opiekun musi pamiętać, że kot perski wymaga regularnego szczotkowania! Bez pomocy człowieka jego sierść będzie się filcowała.
Maine coon
Ten koci olbrzym może osiągać ponad metr długości i ważyć ponad 10 kg. To amerykańska rasa z tradycjami. Charakterystyczny wyraz pyszczka, gęste futerko, „rysie” pędzelki i imponująca, puszysta kita to jego znaki rozpoznawcze.
I oczywiście charakter – to kot łagodny, towarzyski, przyjazny, ciekawy wszystkiego, co dzieje się w domu. Potrafi chodzić za opiekunem krok w krok.
Maine coon jest wspaniałym kotem rodzinnym – dogada się z dziećmi, pod warunkiem że zostaną nauczone właściwego obchodzenia się ze zwierzęciem. Kocha zabawę i pieszczoty. Nic dziwnego, że jego popularność od lat nie słabnie!
Kot syberyjski
Rasa, która przybyła do nas z Rosji po upadku żelaznej kurtyny podbiła serca wielu kociarzy – wraz ze swą rasą siostrzaną, zwaną neva masquerade. Koty te nie różnią się niczym poza umaszczeniem – nevy to koty typu colorpoint (umaszczenie syjamskie), z jasną szatą i ciemnymi znaczeniami na pyszczku, uszach, łapach i ogonie. Syberyjczyki natomiast występują w całej palecie odmian barwnych.
Są to koty towarzyskie i przyjacielskie. Nieco mniejsze od Maine coona, ale również imponują rozmiarami. Łagodne, ciekawskie, inteligentne, zwinne i chętne do zabawy. Wymagają regularnego szczotkowania futerka, aby zapewnić mu jedwabistą gładkość i zapobiec kołtunom.
Kot norweski leśny
To trzecia – obok Maine coona i syberyjczyka – naturalna rasa kotów „z północy”. Podobnie jak w ich przypadku, cechują go pokaźne rozmiary, grube futro chroniące przed chłodem i wilgocią, a także bardzo przyjazny charakter.
Norwegi to koty inteligentne, żywiołowe, ciekawskie, bardzo przywiązujące się do opiekuna. Ten silny i dorodny kot wymaga regularnej i delikatnej pielęgnacji okrywy włosowej – ale nie są to zabiegi czasochłonne.
Legendy mówią, że koty norweskie leśne towarzyszyły Wikingom. Występują także w mitologii nordyckiej – ciągną rydwan bogini miłości, Frei.
Kot brytyjski długowłosy
To kolejna z długowłosych ras kotów. Koty brytyjskie krótkowłose należą obecnie do najchętniej wybieranych ras kotów. W ślad za nimi rośnie populacja długowłosych brytyjczyków, które łączą w sobie misiowaty wygląd klasycznego przedstawiciela rasy i jego zrównoważone usposobienie z dłuższą, miękką, jedwabistą sierścią.
Kocięta są bardzo żywiołowe i aktywne, ale gdy dorośleją – w większości przypadków przemieniają się w eleganckich angielskich lordów i dystyngowane kocie damy.
Pierwsze koty brytyjskie długowłose powstały jako efekt krzyżowania brytyjczyków z kotami perskimi niebieskimi podczas programu hodowlanego mającego wspomóc odrodzenie się rasy po II wojnie światowej, kiedy to narodowy kot Anglii niemal wyginął.
Ragdoll
Śliczny i popularny kot ze znaczeniami point i białymi „rękawiczkami” zdobył serca kociarzy nie tylko swymi błękitnymi oczami, ale przede wszystkim spokojem i ugodowością. To kot, który ponad szaleństwa preferuje chwile spędzone z opiekunem na jego kolanach (co nie oznacza, że stroni od zabawy!). Jego miękkie futerko jest łatwe w pielęgnacji. Bardzo zżywa się ze swoim opiekunem.
Nazwa rasy oznacza po angielsku „szmacianą lalkę” i wzięła się stąd, że noszony na rękach ragdoll staje się rozluźniony i uległy, niczym zabawka.
Święty kot birmański
Legenda głosi, że ten pochodzący z Birmy kot był zwierzęciem klasztornym, które próbowało stanąć w obronie mnicha, gdy bandyci zaatakowali święty przybytek. Mnisi mieli później hodować w klasztorach właśnie takie koty – jasne z ciemnymi znaczeniami, szafirowymi oczami i śnieżnobiałymi łapkami oznaczającymi czystość.
W rzeczywistości o korzeniach tej pięknej rasy wiemy niewiele. Na pewno była już obecna w Europie w latach 20. XX w., ale ile spośród informacji o niej jest prawdą, a ile legendą, która miała wypromować sprzedawane kocięta – trudno jest stwierdzić.
Być może kot ten faktycznie pochodzi z Dalekiego Wschodu. Na pewno powiew mistycyzmu i dalekowschodniego spokoju ducha odczuje każdy opiekun kota birmańskiego. Zwierzęta tej rasy są dystyngowane, inteligentne, towarzyskie, ale nie natarczywe.
To koty przywiązujące się mocno do każdego członka rodziny, ale mogą być nieufne wobec obcych. Źle znoszą samotność.
Turecka angora
Była najprawdopodobniej pierwszym kotem długowłosym, który dotarł do Europy. Pochodzi z terenów Anatolii, skąd trafiła do Francji w XVII wieku. Jej znakiem rozpoznawczym było długie, jedwabiste, śnieżnobiałe futro i do dziś – choć uznana jest cała paleta odmian barwnych tej rasy – to klasyczna, biała angora jest najpopularniejsza. W swojej ojczyźnie, Turcji, gdzie ma status rasy narodowej, za angory mogą być uznane tylko osobniki białe.
Angora, w przeciwieństwie do persa, przez wieki zmieniła się niewiele. Koty tej starej rasy są zdrowe i mają wciąż drzemiące wewnątrz arystokratycznego ciała dzikie instynkty. Są żywiołowe i towarzyskie, niezwykle inteligentne, uwielbiają zabawę.
Kot somalijski
Długowłosa odmiana kota abisyńskiego to – podobnie jak krótkowłosa wersja – bardzo interesujący kot o dzikim umaszczeniu przypominającym barwę sierści zająca, a także o niesamowitym temperamencie. Nie znosi samotności, kocha rozmaite formy zabawy, w tym zabawy na inteligencję czy nawet aportowanie.
Charakterystyczna dla kotów somalijskich jest obecność poprzecznych prążków na każdym włosie okrywowym (tzw. ticking), co nadaje sierści szczególnego wyglądu. Wzrok zdecydowanie przykuwają też zielone oczy somalijczyka oraz jego puszysty ogon.
Amerykański curl długowłosy
Niesamowity kot o wywiniętych do tyłu małżowinach usznych występuje nie tylko w wersji krótkowłosej, ale także i długowłosej. Przedstawiciele tej rasy to zwierzaki o wspaniałym charakterze. Szuka i domaga się towarzystwa człowieka, kocha zabawę, a jednocześnie jest zwierzęciem zrównoważonym.
Znak rozpoznawczy curla – zgięte do tyłu uszy – nie mają wpływu na zdrowie kota. Nadają za to jego pyszczkowi tego szczególnego wyrazu!
Przeczytaj również:
- Rasy kotów krótkowłosych
- Koty bez sierści
- Koty miniaturki
- Kot z niebieskimi oczami
- Największe rasy kotów
- Najpiękniejsze rasy kotów
